Stilstaand water

Het kan best een illusie zijn die ik koester vanuit mijn kleine, besloten wereld. Maar ze is er niet minder aangenaam om, dat idee dat het leven in mijn dorp Schimmert toch trager verloopt dan in de jachtige wereld die al begint bij de oprit van de A2 in Elsloo en die zich dus op zo’n acht, negen kilometer afstand van mij bevindt. Want wat haastig is en maar voortijlt, blijkt wel zo vluchtig te zijn. Zoals die stoeten van wielrenners die met veel lawaai mijn huis passeren, maar met hun snelheid en gerucht toch vluchtig in het niets en nergens verdwijnen. Gelukkig. Evenals alle voorbijgaand verkeer dat even gauw inderdaad voorbij en vergeten is. Wat blijft en beklijft, is die wandelaar met zijn hondje gedurende zijn dagelijks rondje dat dezelfde gelijkmatigheid en voorspelbaarheid heeft als de tijd die in die ijzeren cadans voortschrijdt en verder tikt. Dat is uiteindelijk wel de wet die het leven in mijn dorp beheerst, haar structuur en tempo bepaalt. Met als resultaat die ijzeren regelmaat die te weerbarstig is om een verandering daarin zo maar een, twee, drie toe te staan dan wel te ondergaan. Omdat het leven ook loopt zoals het loopt en dus nauwelijks die verandering vraagt, omdat het bijeen genomen goed is, want iedereen met rust laat in die ruimte die men voor zichzelf zoekt om te leven zoals men wil. Logisch toch dat in zo’n omgeving en zo’n sfeer niets op gang komt of wordt gebracht om de eenvoudige reden dat er geen behoefte aan is, men er niet op zoek naar is, als alles best is en niet per se anders hoeft.

Wie zit er hier bijvoorbeeld te wachten op een Jumbo of een Albert Heijn, als de C1000 het al zoveel jaren prima doet en naar de zin van de Schimmertenaar functioneert? Waarmee alleen maar gezegd is dat niemand hier reikhalzend uitkijkt naar die nieuwe formule die ooit eens zal komen naar aanleiding van die grootschalige fusie van supermarkten van een aantal jaren terug en die daarom nog steeds niet haar gezicht in dit dorp heeft laten zien. Omdat de C1000 gewoon zoals ze is, mag, nee, moet blijven. Precies hetzelfde verhaal speelt zich af rond de geplande bouw van een nieuw gemeenschapshuis, welke maar niet van de grond schijnt te willen komen. Het ene plan na de volgende discussie komt nu al zo’n zeven tot acht jaar aaneen voorbij zonder dat er al een spa in de grond is gestoken die zonder twijfel tot gevolg zal hebben dat de entree en het gezicht van Schimmert, waardoor het nu zo bekend is, ingrijpend zal wijzigen. En het zal wel die intrinsieke weerstand tegen die verandering zijn, die hechting aan wat vertrouwd dus goed genoemd en ervaren wordt, die de debatten steeds stroperiger en daarmee kanslozer maken. Zodat alles wel blijft zoals het is en de schoonheid van de stilte en de rust weer eens bevestigd wordt en wint. Welk beeld zich nog het meest nadrukkelijk weerspiegelt in het water van dat ven in het bij ons dorp gelegen Ravensbos, dat eigenlijk ook altijd stilstaat, geen beweging kent. Wat al jaren, decennia, eeuwen zo is en daardoor alleen maar aan schoonheid wint. En wat dus vooral zo moet blijven.

Advertentie