Een enkel beeld zegt meer dan duizend woorden. Zeker als daar de onverstoorbaarheid (of is het de gelatenheid?) van Guus Hiddink in is gevangen. Want waar hij ook door de camera’s wordt betrapt, in de dug out tijdens een wedstrijd van zijn Oranje of ergens verscholen op een tribune in de Rotterdamse Kuip, altijd roept hij door zijn verschijning, zijn onbeweeglijkheid, meer dan alleen maar het idee van innerlijke rust op. Hij kon het allemaal al zo vaak hebben gezien, waardoor hij nog nauwelijks uit de plooi lijkt te komen. Onaangedaan heet dat. Maar misschien is hij ook wel geveld door de jaren, waardoor het voor hem allemaal niet meer zo nodig hoeft. Dat beeld roept hij bepaald dwingend op, met zijn inmiddels 68 jaar die hij in zijn rugzak heeft zitten. Wat tegelijk de vraag wettigt of dit nu de man is die topvoetballers, jonge atleten die nog aan het begin van de verkenning van het leven staan, moet motiveren, enthousiasmeren om het uiterste uit zichzelf te halen. Eminence grise is daarvoor beslist onvoldoende, waar Guus Hiddink immers bij uitstek de bezitter van is en die uitstraling ook overtuigend laat zien. Maar of daardoor die goed betaalde, heel goed betaalde spelers van Oranje nog in beweging te krijgen zijn, is de levensgrote vraag.
Die trouwens deels de bevestiging vindt in de al met al matige prestaties die er geleverd zijn tot nu toe in de periode dat Hiddink coach van Oranje is. Bevlogenheid, inspiratie spat er bij hem niet meer van af, veel meer de behoefte om nog dat laatste kunstje te verrichten dat bovendien ook nog eens goed betaald moet worden. Eerder meerdere eer en glorie voor Guus dan dat hij de indruk wekt voor volk en vaderland te willen gaan. De ultieme professional die het verder om het even is voor wie of wat hij werkt, als zijn beloning er maar naar is. Koele berekening, geen emotie, zo oogt hij in zijn beroepsuitoefening. Of is het toch de sleet die er bij hem ook op is komen te zitten omdat coaching gedurende dertig jaar niet in de kouwe kleren gaat zitten? En is deze opdracht dan toch die brug te ver voor Guus die zijn eigen belang meende te moeten laten prevaleren boven de verlangens en interesse en betrokkenheid van het Nederlandse volk bij het nationale voetbal? Vragen waarin een antwoord eigenlijk al besloten ligt. Evenals de conclusie dat hij zijn tijd heeft gehad en dat het vuur van Oranje weer hoognodig moet branden, aan de hand van een jonge kracht die zijn ziel en zaligheid aan de top van het Nederlandse voetbal zou willen verkopen.
robschimmert 
Ze dwepen niet allemaal met die zogenaamde nationale trots, misschien ook Hiddink niet.
De fout ligt hier niet bij Guus maar bij de voetbalbond. Daar zitten een aantal zwaar betaalde bobo’s die dit niet (in)zien.