Verrassingen in Portugal

De lezer van dit weblog is nog niet van mij af als het om Portugal gaat. Want afgezien van alle mooie plaatjes, die ik tot nu toe van de daar aanwezige cultuur heb getoond, heeft het land en haar bevolking veel meer in petto dat op zich al een aanleiding kan zijn om het maar eens snel te gaan bezoeken. Want veel stereotiepe beelden en gedachten die er ongetwijfeld links en rechts hier over Portugal nog zullen heersen, blijken totaal niet van toepassing of zijn geheel achterhaald. Sterker nog, wie de ogen al rondreizend er goed de kost geeft, zal snel facetten in de openbaarheid ontdekken, die aangenaam verrassen en een sluimerend verlangen naar hoe het eens ook bij ons was, soms nieuw leven inblazen. Dat overkwam ons tenminste wel in de beperkte tijd van acht dagen, waarin toch op de eerste plaats de verwondering hoort die bij een kennismaking past. Maar ook dan blijk je al gefrappeerd te kunnen worden. Over de zichtbare aandacht die er besteed wordt aan hygiëne en welke bijvoorbeeld tot uitdrukking komt in de uitermate propere staat waarin de alom aanwezige openbare toiletten verkeren. Wat evenzeer gezegd kan worden van diezelfde gelegenheden in welk café of restaurant ook. Nooit viel er ook maar iets daarop af te dingen, omdat het steeds tiptop bleek verzorgd. Zoals het net zo opmerkelijk was dat zwerfvuil of ander afval nergens in de openbare Portugese ruimte te bekennen viel.

Alsof de hele samenleving zich hulde in een stilzwijgende afspraak daarover. Was dat al een weldaad op zich om mee te maken, minstens zo prettig was de stilte op de doorgaande wegen met inbegrip van de autowegen. Waardoor een beeld van een verkeersarm land kon ontstaan. Want we weten niet wanneer het nog aan ons was vertoond dat wij gedurende een kwartier, waarin je toch snel een twintig kilometer aflegt, geen enkele auto of vrachtwagen waren tegengekomen. Diezelfde rust is evenzo in de mensen gevaren en heeft hen vriendelijk en ingetogen gemaakt, met tijd voor elkaar plus de bereidheid om te luisteren of om daarnaast in de stilte weg te doezelen, te mijmeren in die sfeer van weemoed, die ook wel saudade heet, en waaraan de vele pleintjes met banken en borstbeelden het beste podium bieden. Dat is Portugal ten voeten uit. Een land vervuld van verlangen en van nog veel meer dat wij, op de hielen gezeten door de tijd, te vaak uit onze handen hebben laten vallen en misschien voorgoed zijn kwijt geraakt. Zonder dat daarmee onze hoop verloren hoeft te zijn. Integendeel, durven wij te zeggen, nu wij hebben gezien hoe alles best ook kan, zonder dat een lijntje hoeft te breken…..

Advertentie