De baantjes van Weekers

De Limburgse vriendenrepubliek werkt nog steeds naar behoren. Zoveel werd gisteren wel weer duidelijk toen politiek brekebeen Frans Weekers benoemd werd tot waarnemend burgemeester van Heerlen. Met dank aan de goeverneur Theo Bovens die precies weet hoe haasje hupt in het circuit, want daarin mede aan het roer staat en er aldus voor zorgt dat alle maatjes, non-valeur of niet, op hun plek komen of in elk geval weer even gestald en van de straat zijn. De vanzelfsprekendheid waarmee die banencarroussel in beweging blijft of wordt gehouden, gaat elk begrip voorbij en is een wetmatigheid in de Limburgse cultuur geworden, waaraan niet meer te tornen valt. Vandaar dat er bij Weekers nog geen dankjewel af kon of dat hij er van ondersteboven was dat hij weer eens een thuiswedstrijd mocht spelen. Niets van dat al. Integendeel, de gewoonste zaak van de wereld werd het door hem gevonden en haast een prettige bijkomstigheid die hem niet hoefde te hinderen om door te gaan met alle klussen die hij al onder handen had en die hem uit bevriende politieke kring toegespeeld waren, als dank voor bewezen diensten als mislukt staatssecretaris die zich met name met fiscale aangelegenheden moest bezigheden. Voor wat hoort immers wat. Met als gevolg dat hij sinds zijn Haagse afgang in januari 2014 voorzitter werd van het Nationaal Energie Bespaarfonds, het lidmaatschap vervulde van de statencommissie die de nieuwe structuur van Caribisch Nederland onderzoekt en ook nog eens speciaal adviseur van de Europese Investeringsbank mocht zijn.

Waardoor Frans dus allerminst op een houtje beet en geen wachtgeld hoefde te incasseren. Met nu de waarneming van het burgemeesterschap in Heerlen er nog eens bij, waarvan hij dus nu al weet dat dat hem niet belet om zijn andere baantjes ook nog te blijven vervullen. Van zelfonderschatting heeft hij dus zo te zien geen last. Waarmee hij zich een waardig representant toont van die Limburgse vriendenrepubliek, waarin de baantjes gecumuleerd van hand tot hand, van man tot man gaan, maar vooral in de eigen kring blijven om de buit vooral onder elkaar te verdelen. Zo werkt dat nu eenmaal langs de Maas en tussen de heuvels, waar het ritselt en sjoemelt en handjeklapt dat het een lieve lust is, met een, dat wel, vrij entree onder de voorwaarde van de acceptatie van spelregels die nooit geschreven maar des te beter te begrijpen zijn. Daar gaat het uitsluitend om. Dat heeft een Jos van Rey het beste door gehad, waar onze Weekers hard op weg is om in net zulke voetsporen te treden, omdat hij er de ruimte voor krijgt in de vriendenrepubliek die Limburg is en haast gedoemd lijkt te blijven, zolang incompetentie en besturen haast synoniem zijn en samen mogen gaan.

Advertentie