Op de flanken van ongeloof

Een kat in een vreemd pakhuis moet zich net zo gevoeld hebben als ons, toen wij onze weg ergens diep in Portugal zochten op zo’n zondag die op een van die andere eenenvijftig leek, maar dat uiteindelijk bij lange na niet bleek. Het was al diep in de namiddag. Het liep tegen vijf uur en wij bevonden ons in een labyrint van stegen en straatjes in zo’n dorp waarvan er in de Alentejo zovele zijn, maar dat in dit geval de naam van Arraiolos had gekregen en ergens ons volgend overnachtingsadres moest bevatten. Maar het vinden ervan was er bij lange na nog niet bij. Hoogstens kwamen we alleen maar meer klem met onze auto te zitten in dat warnet dat Arraiolos steeds meer om ons spande. De enige uitweg die er nog restte was een hoogste punt, waar zich naar ons idee die volgende en zo verlangde poussada moest bevinden. Bij het plaatselijke kasteel, omdat het net als onze vorige verblijfplaats ook wel zo’n uniek uitzicht zou bieden. Het kon eenvoudigweg niet anders dan dat onze koers daarheen voerde, ook al waren de geitenpaadjes in die richting nog zo smal, steil en slecht. Onze bestemming moest daar wel wezen. En percentages van 20, 22% kon de Toyota toch zeker behappen. Zodat dat kasteel inderdaad werd bereikt, waar zich nog tientallen auto’s bleken te bevinden, met nog veel meer mensen, maar zonder verder zicht of kans op enige accomodatie. Overnachten in een ruïne kon nauwelijks de bedoeling zijn. Dus keerden wij op onze schreden terug en kozen voor de kortste weg, die op het eerste gezicht gemakkelijker leek, maar al heel snel een nog duizelingwekkender steilte vertoonde, waarop keren volledig onmogelijk bleek. De enige keus was nog het vervolgen van de weg met de blik op oneindig.

Hoewel die al heel snel dat perspectief verloor, toen de plaatselijke politie ons tegemoet kwam en ons tot onmiddellijk stoppen maande en iets in het Portugees toevoegde dat op ‘procession’ leek. Half en half denkend aan een proces-verbaal en verkerend in zo’n vreemd pakhuis houd je je dan maar gedeisd, met de handrem zo ver mogelijk aangetrokken. Je wacht de ontwikkelingen af die volgen nadat die politie-agenten je daar haast onthand hebben achter gelaten. En natuurlijk duren minuten dan veel langer dan die zestig tellen die je gewend bent, en wordt wachten op zo’n moment en daar met hoofdletters geschreven. Wat onvermijdelijk omslaat in een stomheid waarmee je geslagen bent als je dan in de diepte, die op die helling des te meer gold, een processie ziet naderen, die naar de top van de berg schijnt te moeten gaan en welke zich in haar volle lengte en breedte langs onze Toyota zal moeten persen. Met ons als toeschouwers, hoewel met neergeslagen ogen en plaatsvervangende schaamte ten opzichte van die vele honderden, misschien wel duizenden deelnemers die wij zagen passeren in zo’n bedevaart die in het diepgelovige Portugal usance is in de periode voor Pasen. Opgelaten voelden wij ons. De ware belichaming van dat gevoel op die tijd en die plaats. Zodat wij ons ijlings, hoewel behoorlijk omzichtig, om niemand schade te berokkenen, uit dat warnet van de smalste straatjes wurmden om eigenlijk meteen tegen de gezochte poussada op te rijden, die haast als een oase voor onze ogen verscheen.

Advertentie