Het is zo’n wandeling van ongeveer anderhalf uur die om een beschrijving vraagt, nee, schreeuwt. Zo volmaakt is haar parcours, zo gevarieerd. Met een reeks van highlights die ver genoeg van elkaar liggen om de steeds opgedane indrukken te doen bezinken. Het beginpunt bevindt zich even voorbij de Valkenburgse uitspanning ’t Koetshuis, achter haar speeltuin. De eerste honderd meter worden gelopen op het fraaie wandelpad dat zich uitstrekt tot Schin op Geul. Dat wordt spoedig verlaten om een trap, een steile en intensieve, te beklimmen om uit te komen op de hoogte van de spoorlijn Maastricht – Heerlen, welke even verderop wordt overgestoken om daarna de weg te vervolgen in de richting van de Kluis op de Schaelsberg. Een weg die tot dat punt blijft stijgen, zij het stukken minder abrupt, maar nog altijd dwingend en dus voelbaar in de kuiten en de bovenbenen. Daar wordt het hoogste punt van de wandeling bereikt, met genoeg reden om even bij te komen en te genieten van de magie die rond deze plek hangt, met haar kerkje en bijbehorende kruisweg met haar veertien bijzondere nissen. Een bezienswaardigheid, waar het goed toeven is, ook door de fraaie bossen rondom. Hoewel de verleiding groot is om daar te blijven, nodigen de zich ontrollende vergezichten uit om de wandeling te vervolgen. Vanaf de Kluis gezien wordt de weg vervolgd over het pad dat rechtsaf gaat en langzaamaan naar beneden, in de richting van het gehucht Walem. Die afdaling is zo lang en geleidelijk dat er gelegenheid genoeg is om zich te vergapen aan de prachtige vergezichten, waarbinnen Oud-Valkenburg, Schin op Geul en Wylre blijken te liggen, en die menige wandelaar tot de verzuchting moeten leiden dat dit afdalen wel langer, nog veel langer mocht duren.
Maar zoals gezegd, ook aan dit fraais komt een eind om, nadat rechtsaf is geslagen in Walem, uiteindelijk na weer onder de al genoemde spoorlijn te zijn doorgelopen, uit te komen op zo’n schilderachtig Zuid-Limburgs punt, waar aan de rechterhand een boerderij zo willekeurig gesitueerd is dat het de konklusie rechtvaardigt dat ze wel eeuwen terug gebouwd moet zijn en dus een rijksmonument blijkt. Hier wordt rechtsaf geslagen, de Graafstraat in, om na een paar honderd meter bij de Geul en hetzelfde pad daarlangs uit te komen, waar een aantal kilometer verderop de wandeling begon. Met nu dus het perspectief van alleen nog maar lopen langs die kwinkelende en ruisende en slingerende Geul, die soms in de diepte en door ons vanuit de hoogte bekeken haar illustere weg vervolgt. Met wonderlijk genoeg zeeën van sneeuwklokjes over hele lengten van haar oevers, een plaquette die herinnert aan omgekomen Engelse piloten, een gedicht van Herman de Coninck op een zuil, en overal dat winterse zonlicht dat door de kaalheid der bomen nog tot de wandelaar wordt toegelaten in dit lustoord dat Geuldal heet. Waar de tijd zelfs terug naar de negentiende eeuw gaat als een blik wordt geworpen in de allee die naar kasteel Schaloen voert en eigenlijk alleen een postkoets daar op zijn plek is. Maar die droom wordt toch spoedig verstoord door de terugkeer op aarde, bij de plaats waar ons eigentijdse blik te wachten staat na een wandeling die alleen maar voor herhaling vatbaar is, als het bijvoorbeeld lente is.
robschimmert 
Mooi beschreven !
Ik heb dat stuk vaker bewandeld, en sluit me aan bij je conclusies.