Een regelrecht schot in de roos bleek het waarvan nu al te voorzien is dat de duur ervan tot medio mei veel te beperkt is en dus om verlenging vraagt. Zo groot bleek gisteren de toeloop voor de tentoonstelling in het Amsterdamse Rijksmuseum waar ruim honderd werken te zien zijn die Rembrandt (1606 – 1669) in het laatste deel van zijn schildersloopbaan, zeg maar na 1650, heeft gemaakt en waarin zijn originaliteit en eigenzinnigheid vooral tot uitdrukking komen. Met dus de nodige topstukken, zoals “Het Joods bruidje”, “De staalmeesters”, “Het portret van Six” en een aantal zelfportretten, waarin vooral tot uitdrukking komt dat Rembrandt dwars tegen de toen heersende tijdgeest en conventies in niet aan mooischilderij deed, maar mensen toonde zoals hij ze zag, ook zichzelf, met al hun fysieke beperkingen en tekortkomingen. Overrompelend mooi daardoor en ook door de ambachtelijkheid gecombineerd met een scherp waarnemingsvermogen en gevoel dat uit elk stuk sprak. Met wat mij betreft als absolute hoogtepunten de schilderijen waarop hij de apostelen Bartholomeus en Simon afbeeldt, vlak voordat zij terechtgesteld worden en tegelijk de kritische kanttekening dat het echte beschouwen van al dit fraais, waartoe ook de reeks etsen gerekend moet worden, gegeven de drukte een moeizame en tegelijk vermoeiende bezigheid was.
Van links naar rechts de apostels Bartolomeus en Simon plus een zelfportret.
Omdat er toch per schilderij of ets naar een goede plaats of standpunt gezocht moest worden om er een passend zicht op te kunnen krijgen. Wat vermenigvuldigd dus met honderd verklaart waarom na dik twee uur de vermoeidheid toch toeslaat zonder afbreuk te doen aan het enorme genoegen dat aan deze expositie te beleven is. Die op zich niet te omvangrijk is, maar dat uiteindelijk wel wordt doordat je er bepaald niet als enige bezoeker van loopt te genieten. Die beperking moet op de koop toe genomen worden, hoewel het uiteraard ook weer des te verheugender is dat zovelen, en beslist niet alleen de buitenlandse toeristen, de weg naar dit vernieuwde Rijksmuseum en deze prachtige tentoonstelling hebben weten te vinden. Ik weet in elk geval wel dat ik door deze hernieuwde kennismaking mijn weg naar deze hoofdstedelijke parel met allure weer ken en ook in de toekomst zal herhalen. Voor dit moment volsta ik ermee om de tentoonstelling “De late Rembrandt” in ieders aandacht en belangstelling aan te bevelen. Omdat een bezoek eraan een ijkpunt voor de rest van je leven is, heb ik althans ervaren.
robschimmert 