De achterkant van Maastricht

Natuurlijk komt het Maastrichtse chauvinisme niet zo maar uit de lucht vallen en is het wel degelijk ergens op gebaseerd, heeft het zelfs het gelijk aan zijn zij. Alleen ben ik geneigd om dat in haar achterkant te zoeken, in die minder in het oog springende plekjes met hun onbetwiste schoonheid, waar het gros van haar inwoners zichzelf wel vindt en herkent, maar dagjesmensen en toeristen daar blijven steken waar het kennelijk het meest voor de hand ligt, in het hart van de stad. Waar schone schijn door de commercie bepalend is geworden, en het ware gezicht van Maastricht het onderspit heeft moeten delven. Althans gedurende het grootste deel van het jaar, als die stad zichzelf eenvoudigweg niet meer is omdat er kennelijk toch moet worden voldaan aan de verwachtingspatronen van de grote aantallen bezoekers. Wat erop neerkomt dat de pleinen en hun terrassen dan met de naam en faam van Maastricht aan de haal gaan en die steeds weer blijven voeden, zonder ook maar een gerede kans te maken op de echte schoonheidsprijs. Waarvoor niettemin plekjes, onbekend en intiem, te over kandidaat zijn en ook overtuigend omdat ze zich nog altijd mogen koesteren in de stilte die hen omgeeft, en bovendien kunnen baden in hun schoonheid, die ongerept is omdat ze niet platgetreden is.

Terwijl ze beslist niet zo moeilijk te ontdekken zijn. Het vraagt slechts wat extra moeite van de bezoeker, die hooguit een paar honderd passen van een van die pleinen hoeft te zetten om middenin het fraaist mogelijke culturele erfgoed te geraken, waaraan een stad als Maastricht zo immens rijk is. Met bijvoorbeeld de Rechtstraat in Wyck, de Bernardusstraat met zijn Helpoort, de wijk achter de Boschstraat met haar historie en intimiteit, en last maar zeker niet least de oogverblindend fraaie omgeving van de voormalige Tapijnkazerne, de Jan van Eyckacademie en de Universiteit waar de Stadswallen, het Tribunaal, de Looiersstraat en -gracht, het Stadspark, de café’s Sjiek en de Pieter en alle mogelijke winkels met kunstnijverheid, designartikelen, galeries zonder verdere fratsen en franje in al hun oorspronkelijke luister mogen schitteren om de Maastrichtenaar de echte waar voor zijn chauvinisme te leveren. Omdat daar de stad haar hart echt op de goede plaats heeft zitten en zich daar bepaald de mooiste van het land toont zonder dat het noodzakelijk is dat er maar in enig spiegeltje aan de wand wordt gekeken. Omdat de bron van de eigen liefde op die plekken absoluut onomstreden is en het meeste bemind zou moeten worden, juist waar ze echt onbekend is. Zelfs bij dat deel van de Maastrichtse bevolking dat het liefste op chique paradeert en daarvoor die pleinen als haar podium heeft gekozen.

Advertentie