Workations en werkweken

Zonder ook maar enig waardeoordeel te willen uitspreken begin ik toch alsmaar meer het gevoel te krijgen dat ik mij in een wereld bevind waarvan nogal wat kantjes en delen mij zijn aan het ontglippen. Ik snap het soms niet meer en raak het echte kontakt ermee kwijt. Mijn zaterdagkrant met haar beschouwingen en achtergrondartikelen brengen mij in toenemende mate in de richting van dat dwaalspoor. Mijn verbazing groeit. Gelukkig nog niet per week. Maar de in de loop van een jaar aldus toegediende kleine beetjes helpen mij beslist die kant op. Deze zaterdag was het dus weer eens goed raak en dacht ik het even niet meer te weten totdat ik besloot om toch op mijn eigen manier te blijven ademhalen, denken en te beleven. Bij mijzelf blijven heet dat in plaats van maar kritiekloos mee te deinen op de waan van de dag, die zich op alle mogelijke wijzen aandient. Waaronder dus, zoals al gezegd, ook prominent in de weekendedities van mijn krant. Met het volgende sprekende voorbeeld waarvan ik mij niet kan voorstellen dat ik de enige ben die daardoor van de wijs raakt of gebukt gaat onder oprechte verwondering. Of het moet zijn dat het toch die oude wijn is die in nieuwe zakken verpakt wordt om de moderne mens nog een beetje in het gareel en bij de les te houden.

Want zeg nou zelf. Wat moet ik nou met workation of co-workation, wat zoveel als een werkvakantie blijkt te zijn. Ofwel een verblijf met kollega’s of gelijkgezinden elders, met alleen de laptop of I-pad bij de hand om gezamenlijk of met elkaars hulp projecten en ondernemingen op te starten en daartussendoor alleen of met meerderen leuke dingen te doen zoals surfen, chillen, barbecuen en wat dies meer zij. En dat drie, vier maanden aan een stuk, ver weg, bij wijze van spreken op Bali of in Australisch Nieuw Guinea. Het zal dus allemaal wel en gekker hoeft het ook niet te kunnen, zij het dat er in feite niets nieuws onder de zon lijkt. Met dien verstande dat wij onze werkweken vijftig jaar terug dichterbij huis hielden. Met exotische bestemmingen als Axel of Vlodrop of Winterswijk, waar het verder gewoon ook niks doen was onder het mom van zinnen verzetten en vooral heel aktief zijn. In die zin laat ik mij dus nog niets vertellen. Of het moet zijn dat onder dit grote woord dat workation is, echt iets heel anders schuil gaat. Welke suggestie trouwens ook in het betreffende verhaal krachtig opgeroepen werd. Als dat inderdaad zo zou zijn, dan ben ik dus inderdaad het kontakt met dit deel van de werkelijkheid echt kwijt geraakt. Wat ik dan ook maar laat voor wat het is. Omdat ik immers niet beter kan en misschien ook niet wil weten……

Advertentie