De euro’s van Opstelten

Het moet hem nagegeven worden. Eén zekerheid biedt onze nationale veldwachter Opstelten wel. Na zijn aftreden zal er geen sprake zijn van lijken die uit de kast vallen. Dat is nagenoeg uitgesloten gezien alle puin die hij tijdens zijn ambtstermijn al heeft veroorzaakt. Geen deel van zijn verantwoordelijkheidsgebied is gespaard gebleven voor zijn incompetenties. Met natuurlijk als koploper in dat drama dat nu eenmaal altijd het gevolg is van zijn optreden, de vorming van de Nationale Politie. Met excessen om maar te redden wat er te redden valt, zoals bijvoorbeeld in het geval van de samenvoeging van computersystemen van de diverse politiekorpsen. Moeilijk en spannend en dus te ingewikkeld voor Ivo, waardoor er dus met geld gesmeten kon worden en Balkenende-normen ineens niet meer bestonden toen er twee knappe koppen van buiten ingehuurd moesten worden nadat die twee eerst natuurlijk vernietigend de staf hadden gebroken over wat er tot dan toe, d.w.z. tot 2012, aan die IT – integratie was gedaan. Wat een klusje van een half jaar voor die twee slimme jongens leek, werd een project dat nu al ruim twee jaar loopt en hen, die specialisten, bepaald geen windeieren heeft gelegd. De ene, een liberale partijgenoot, presteerde blijkbaar zo opvallend goed dat hij na een half jaar door Opstelten werd gevraagd om de hoogste baas op zijn departement te worden. De ander mocht onbeperkt zijn gang blijven gaan, voor meer dan goed geld. Want over de afgelopen twee jaar werd aan hem 1,3 miljoen euro voor zijn bewezen diensten betaald, wat dus drie keer de Balkenende-norm is en zonder dat er al zicht op een eind van het hem toevertrouwde project is.

Verder werd aan hem ook een dienstauto met chauffeur ter beschikking gesteld, waaraan tot nu toe door de politie, die onder Opsteltens departement valt, 384.000 euro betaald moest worden. En wie nu vraagt of dit allemaal zo ongebreideld en ongecontroleerd kon, zal als antwoord mogen verwachten dat de zogenoemde Balkenende – norm alleen van toepassing is op topfunctionarissen en dat zijn degenen die in een managementteam zitting hebben en daardoor participeren en verantwoordelijk zijn voor beslissingen die een gehele organisatie betreffen. Omdat deze twee specialisten niet tot deze kategorie behoorden, kon Opstelten dus lustig zijn gangetje gaan en had hij ook geen toestemming nodig van de ministerraad. Een bezopen geschiedenis die alleen maar verontrustender wordt, afgezien van alle clownerie en onvermogen van deze minister, omdat in weerwil van al die voor duur geld ingehuurde kennis eind 2014 wederom een kritisch rapport over dat hele samenvoegingsproces het licht zag. Met daarin weliswaar de konstatering dat er vooruitgang was geboekt, maar dat er ook te vaak sprake was van beperkte samenhang, stagnaties en een ontbrekende planning. Wat dus alsmaar onder de verantwoordelijkheid van telkens weer die Opstelten kon plaats vinden en eigenlijk slechts tot de verzuchting leidt dat het met hem in de buurt wel nooit goed zal komen en het een kwestie wordt van de dagen aftellen tot hij eindelijk eens zijn hielen licht.

Advertentie