David Vogel (1891 – 1944) mag dan wel als een van de belangrijkste Hebreeuwse schrijvers beschouwd worden en zelfs gelinkt worden aan tijdgenoten als Kafka en Schnitzler, dat houdt mij er niet vanaf om wat kanttekeningen te plaatsen bij zijn in 2010 herontdekte roman “Een Weense romance“. Want er zijn bepaald wel wat bedenkingen tegen in te brengen, hoewel het boek met zijn ruim driehonderd bladzijden zich zeker gemakkelijk weg laat lezen. Met de intrige, voorzover die erin onderkend kan worden, is op zich niets mis. En het heeft er verdacht veel van weg dat Vogel de kunst van het gebruiken van cliffhangers al danig beheerste. Vandaar. Maar daar staat wel tegenover dat hij zijn verhaal opbouwt en structureert in een stijl die erg gedateerd is. Of het moet zijn dat hij daarmee, met zijn uitgesponnen beschrijvingen van de omgeving, van de diverse personen en hun gedragingen, de suggestie van de decadente en tegelijk “langweilige” sfeer van het 
Wenen van het begin van de twintigste eeuw heeft willen oproepen. Zoals hij dat ook in de schetsen van de bezigheden en omzwervingen van de hoofdrolspeler Rost overvloedig laat zien.
Want afgezien van zijn overpeinzingen over vrouwen, bordeelbezoeken, etentjes en drinkgelagen leidt deze een leven zonder begin en eind, doelloos, met dien verstande dat die doelloosheid een bestemming in zichzelf is geworden. Waaromheen en tegelijk waarbinnen de romance met een moeder en haar dochter is verweven. Zij het dat die op zich ook weer ongeloofwaardig is. Ten eerste omdat deze Rost achttien jaar is en gezien vanuit het hedendaags perspectief al erg grote stappen maakt in het volle leven. Nog afgezien van het feit dat zijn gedachtenwereld zoals Vogel die beschrijft, zich nauwelijks verhoudt met wat er op die leeftijd in jongeren pleegt om te gaan, los van de tijd waarin zij leven. Welk euvel zich evenzo toont in het denken van zijn leeftijdgenoten, zoals dat tot uitdrukking komt in de conversaties en discussies waarvoor Vogel ook royaal in zijn boek een plaats inruimt. Met als resultaat een roman die niet de verwachtingen waarmaakt welke worden gewekt door alle loftuitingen aan het adres van de schrijver zelf, zij het dat je als lezer wel een inkijk krijgt in de wereld van de elite die nog haar prominente plaats had in het Wenen van voor de Eerste Wereldoorlog.
robschimmert 