Een nieuw wielerseizoen

De Ster van Bessèges, de ronde van Qatar, de Ruta del Sol. De uitslagen van de eerste wielerwedstrijden lopen binnen met zoals ieder jaar te doen gebruikelijk de nodige nog onbekende namen daartussen. Het zijn de tekenen van de nadering en het begin van een nieuw wielerseizoen. Mijn popelend hart gaat al sneller kloppen. De romanticus in mij ontwaakt, hoewel de droom over waaiers op de Spaanse hoogvlakte en de doodsverachting van de renners tijdens de afdaling van de Ballon d’Alsace nog levend is, zij het stilletjes en op wegsterven na is verdwenen. De hoop op veel sport, welke doordesemd is met drama, heldendom, pech en lijden, richt zich op terwijl ik vol verwachting uitkijk naar de voorjaarsklassiekers en de grote ronden. Zouden er nieuwe vedetten opstaan die het peloton naar hun hand kunnen zetten? Of blijft het een verzameling wielrenners die slechts meer van hetzelfde te bieden hebben? Met stomvervelende, geregisseerde etappes met voorspelbare afloop en massasprints waar geen sterveling nog op zit te wachten. Het zal toch niet zo zijn dat alle grote rondes opnieuw vergeven zijn van dit minimum aan spektakel en maximum aan calculatie en verveling? Met die tergende dominantie van de sprintersequipes.

Dat dat ons als wielerliefhebbers bespaard blijft. Dat een Ronde van Vlaanderen en Parijs – Roubaix weer geteisterd worden door storm en aanhoudende regenvlagen. Zodat de wielrenners opnieuw dwangarbeiders worden die lijden in plaats van de boekhouders te zijn die ze werden, berekenend, effectief en altijd finishend met schone benen en nog een fris gezicht. Daar doen we het als kijkers dus niet meer voor zoals we ook weer de urenlange ontsnappingen willen zien, die resulteren in een voorsprong van vele minuten op de streep. Dat de tijden van Bernard Hinault en Eddy Merckx maar zo snel als mogelijk herleven, zegt, denkt en verlangt dit naar wielerromantiek terugverlangend gemoed. In afwachting van het echte begin van het nieuwe wielerseizoen dat tot de Omloop het Nieuwsblad over een paar weken verreden wordt, in de schoot van de wielergoden sluimeren blijft. Het duurt mij allemaal veel te lang, nu de Oude Kwaremont, de Cauberg, de Angliru, de Ventoux, om maar eens een paar van die rot puisten te noemen, weer beginnen op te doemen in mijn perspectief op de rondes en de klassiekers. Ik krijg het er al warm van. Of zou er nog een mooiere sport zijn om zo en als het kan ter plekke mee te beleven? Ik kan mij niets anders voorstellen.

Advertentie