Wie wat met underdogs heeft, komt momenteel voldoende aan zijn trekken. Want Tsipras, Syriza en de Grieken trekken met hun keuzes en stellingnames nogal stevige wissels op zulke sentimenten die meestal bij velen latent aanwezig zijn, maar zo opeens tot leven kunnen worden geroepen. Zoals dan nu het geval zal zijn. In die sympathie voor die onderliggende partij, althans als die gemeten wordt tegenover de superioriteit van het verenigd Europa, speelt rationaliteit geen enkele rol. Want wie zijn verstand volgt en alleen maar argumenten laat spreken, weet dat de Grieken met hun beroep op Europa geen been hebben om op te staan. De positie waarin zij verzeild zijn geraakt, een van bijna complete afhankelijkheid van de buitenwereld, hebben ze aan zichzelf te danken, althans aan al die politici, die met hun dubbel spel en hun corruptie jarenlang door het Griekse volk in het zadel werden gehouden, ook omdat de doorsnee – Griek daar zelf profijt van had, want dat spel bijna even hard meespeelde. Met uiteindelijk, door en tijdens de kredietcrisis, dus als enig gevolg een enorme economische en financiële puinhoop, een dreigend failliet voor Griekenland, waaraan ontkomen werd door steun van buitenaf in de vorm van leningen tot een bedrag van bijna 250 miljard euro die verstrekt werden door de partnerlanden in de EU en waardoor de lasten in de vorm van rente – en terugbetalingen, bezuinigingen en werkloosheid zo hoog en zo zwaar werden dat ze door het land niet meer te dragen waren, dat als gevolg daarvan dan ook op een emotioneel nulpunt belandde.
Wat dus heeft geleid tot de eclatante zege van Syriza, die vooral als een wanhoopskreet, als een schreeuw om hulp in de richting van Europa moet worden gezien. Afkomstig van een bevolking die aan handen en voeten aan schulden en de toekomst gebonden is en daardoor machteloos op de rug ligt te spartelen, ten prooi aan wanhoop en aldus de onderliggende partij is geworden, die niets meer te verliezen heeft en dat dus vertolkt ziet in de vorm van de assertiviteit van Tsipras. Omdat nederigheid totaal niet helpt, bijna een uitnodiging is voor een volgende trap. Zodat de nieuwe Griekse regering ten opzichte van Europa een echt grote broek heeft aangetrokken, eisen stelt en verder ziet waar het schip van die vorm van onderhandelen strandt. Wat met al die kansloosheid van de Griekse claims het meest waarschijnlijk is en daardoor juist de sympathie verdient en van mij dan ook volledig krijgt, als ik met bewondering kijk hoe er ten strijde wordt getrokken tegen de kille macht die er zetelt in Brussel. Met als enige zekerheid dat ze nee hebben en ja misschien wel kunnen krijgen. Dat gevecht dat die Grieken aldus aangaan vind ik mooi en heel bijzonder, ook tegen mijn eigen beter weten over hun feitelijk ongelijk in. Zodat ik ze dan ook elk succes van harte gun, al was het maar om de onaantastbaarheid, de abstractie van die afstandelijke EU weer tot hanteerbare en aanraakbare proporties terug te brengen. Waardoor die Grieken zo waar en zo maar opnieuw politieke pioniers zouden kunnen worden. Nu, in de moderne tijd.
robschimmert 
Ik werk 15 langer dan de gemiddelde Griek, voor mij mogen ze in de stront zakken. Die 250 miljard zijn onze centen… Terug daarmee of oprotten, contract is contract.
Het zijn dus ook mijn centen, maar ik kijk toch wat anders tegen die verhouding tussen EU en Griekenland aan. Verplaats je eens in de positie van de Griek die wel altijd zijn werk heeft gedaan en nu dus ook aan de kant staat. En dat is waarschijnlijk toch de overgrote meerderheid.
Dat corrupte, gesjoemel en gehannes hoort bij de Griekse volksaard die wij wel nooit zullen begrijpen, echter door daar totaal geen zicht op te hebben en te denken naar westerse maatstaven die dat wel zouden omvormen hebben we die volksaard zwaar onderschat en hangt het als een blok aan ons been. Het is ten principale wreed zo’n wurglening te vertrekken, maar het geld is en wordt hier ook met iedere haal door de schaaf weg geschraapt. We hebben het nog wel maar iedere volgende schaafronde betekend wel de broekriem méér aanhalen en gaat ten koste van de alsmaar kariger wordende verzorgde oude dag en de gezondheidszorg. Let wel dat is iets waar ze zich in Griekenland nog nooit hebben druk gemaakt, want met een ‘piano an’ mentaliteit waren ze niet al dermate tot de draad versleten dat een gedegen gezondheidszorg en verzorgde oude dag nodig was.
Waar Sjoerd op doelt is de officiële lagere pensioenleeftijd in Griekenland. In de praktijk stopt de gemiddelde Nederlandse man op zijn 62ste met werken. De gemiddelde Griekse man slechts een half jaar eerder. De gemiddelde Portugese man, echter, werkt vijf jaar langer door dan wij. Dat maakt ons dus lui. Maar niet zo lui als bijvoorbeeld de Luxemburgers die gemiddeld op hun 58ste stoppen met werken. De burgers van Griekenland kunnen overigens ook wijzen naar Fortis, ABN AMRO en zo en op basis daarvan beweren dat ‘de Nederlanders’ het niet waard zijn om hulp aan te bieden want ‘zij’ hebben er zelf jarenlang een zooitje van gemaakt. Maar goed, de algemene opinie die wordt weergegeven in de media heeft (niet alleen tegenwoordig) meer macht dan iets raars als ‘feiten’. Ik bedoel: wie denkt er nog zelfstandig na als in de kranten jouw mening al staat? Dat is reuze handig toch? Want zelf nadenken is wel erg vermoeiend. Ik vind dat jammer maar sta daar blijkbaar vrijwel alleen in.