Een paar maanden geleden viel mijn oog eigenlijk bij toeval op een annonce waarin zijn overlijden gemeld werd. Hij was ergens in de Bourgogne gestorven, ver in de tachtig geworden en omgeven door zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Wonderlijk genoeg voor de buitenstaander ontlokte die mededeling bij mij een zucht van verlichting. Want het bleek uiteindelijk, dat wil zeggen bijna zestig jaar later, met hem goed te zijn gekomen. Hij was kennelijk volledig op zijn pootjes terecht gekomen na die moeizame start die wij, waaronder ik ook, hem in het midden van de vijftiger jaren hadden bezorgd, toen hij onze leraar Grieks was. Geen ondankbaarder baan dan pubers in het gareel te krijgen of te houden en hen enthousiast te maken voor Xenophon en de aoristus. Wat hem dan ook in de verste verte, met al zijn goede bedoelingen, niet lukte. Wereldvreemd en vrijgezel als hij was. Voor hem was het niet weggelegd om vat op dat jonge volkje te krijgen. Hij had er het talent niet voor en was dus ook nog eens toegerust met een takenpakket waarmee je bij vijftien – en zestienjarigen niet hoefde aan te komen. Waardoor er wel dat gevecht moest ontstaan. Orde of geen orde? Wie was er de baas in die vijftig minuten? Hij dus zeker niet, ondanks dat hij natuurlijk als wapen de sanctie had om je de klas uit te sturen. Het hielp hem totaal niet en maakte hem alleen maar bozer, waar hij toch al weinig geduld bleek te hebben en ook nog eens het vermogen bezat om planken grandioos mis te slaan.
Met als enig gevolg de schaterlach van zijn klas die op dat moment wel voelde het pleit in het eigen voordeel beslecht te hebben. Zoals die keer toen hij in bittere nijd over de zoveelste door hem ondervonden weerstand zijn tas in de vensterbank smeet, maar niet merkte dat het raam daarachter open stond waardoor die tas met inhoud en al naar buiten zeilde om tien meter lager verspreid in de tuin rond de school terecht te komen. Hilariteit en woede kwamen samen in dat ene moment. Met een leraar die opnieuw het onderspit had te delven in die strijd die met hem puur voor de lol en uit verveling werd aangegaan, maar hem het leven wel zuur maakte, om niet te zeggen vergalde. Waarbij uiteindelijk na zoveel jaar op die school bij mij nog het beeld resteerde van die mislukte leraar Grieks die geen orde kon houden en uiteraard vrijgezel was. Want zie zo maar eens aan een partner voor een heel leven te komen, was de indruk die ik aan dat deel van mijn schooltijd overhield. Naarmate de tijd vorderde, groeide echter mijn schuldbesef over het onuitstaanbaar gedrag dat ik als puber had getoond ten opzichte van zo’n leraar die absoluut goed wilde en ook idealistisch was. Vandaar mijn opluchting naar aanleiding van zijn overlijdensannonce die mij geruststelde doordat het allemaal met hem echt op zijn pootjes terecht was gekomen.
robschimmert 
Ik vond dat als leerling altijd al naar voor een leraar, als die geen orde kon houden.
Die spijt komt wel heel erg laat… Wij hadden op school een natuurkundeleraar, de heer wanders, een echt watje, maar als die begon te vertellen was de hele klas stil. Het was de enige leraar op de hele school die een oninteressant vak, zo boeiend maakte dat de les al voorbij was voor hij begonnen was.
Vaak niet het meest dankbare beroep, leraar. Maar onmisbaar voor een goed functionerende maatschappij. Begreep de overheid dat maar. Mooi eerbetoon zet je hier neer!
En dat op een Gymnasium zeg. Ik dacht dat dat LTS gedrag was. Heeft het trouwens enig nut om Grieks te leren?
Ach, achteraf bezien heb ik het een verrijking gevonden om met een andere gedachtenwereld in aanraking te komen. En het vertalen op zich brengt je een stuk verder in vormen van taalbeheersing. Plus de kennismaking met filosofen als Plato, Socrates en Aristoteles in hun eigen taal. Hoewel het ook weer zo was dat je zo veel energie moest steken in het vertalen zelf en het begrip van de taal, dat je daardoor moeilijk toekwam aan hun feitelijke ideeen.
Trouwens, hoezo zouden de leerlingen op het gym heilige boontjes moeten zijn? Ook daar volgen gewone stervelingen met hun beperkingen en gebreken het onderwijs.
In plaats van wekelijks 9 x 50 minuten (5 lesuren latijn en 4 lesuren grieks) proberen oude dode talen te leren, en vermeerderd met even zoveel tijd aan huiswerk, kan de tijd beter besteed worden aan filosofie, economie, debatteren, maatschappijkennis, kunstgeschiedenis, recht- en wetkennis, big history, ondernemen, communicatie, informatietechnologie, evolutietheorie, kansberekening, en nog veel meer, zinnig aangepast aan deze tijd.
Veel van deze kennis en systemen liggen juist verankerd in de de klassieken en hun talen. Mij heeft het in elk geval wel een goed entree bezorgd in de richtingen die jij aangeeft.