Nadat ik een week lang met een gevoel van aarzeling en teleurstelling tegelijk had rondgelopen na de eerste uitzending van de serie “Onze man in Teheran“, heb ik mij gisterenavond toch weer voor mijn tv gezet om het tweede deel ervan te zien. Allereerst om er naar te kijken, omdat je uiteraard nieuwsgierig bent naar dat relatief onbekende Iran. Maar ook om te verifiëren of ik vorige week zondag misschien te voorbarige en zelfs onjuiste konklusies heb getrokken. Was ik mogelijkerwijs te snel met mijn oordeel? Wat dus gelukkig het geval is gebleken. Zo wees deze tweede uitzending uit. Waarin NOS – correspondent overtuigend en doorlopend de bijna opzienbarende tweeslachtigheid van de staat Iran en haar samenleving in beeld bracht. Niet aan de hand van eigen commentaar, maar door de mensen zelf hun verhaal te laten vertellen en hun teksten en de daarbij behorende beelden voor zichzelf te laten spreken. Met wel als meest overtuigend bewijs het gesprek dat hij met een fanaticus had, die enerzijds blindelings in de leer van de staat bleek te geloven en deze ook luid beleed, maar die aan de andere kant ook zijn verlies tegen de moderniteit en zijn moedeloosheid daardoor erkende.
Wat prachtig en spannend in beeld werd gebracht, met als fantastisch laatste shot Erdbrink achter op de motor van deze Iraanse diehard, alsof hij als maker van dit deel en dit interview zijn triomf vierde en ook kenbaar maakte aan het Iraanse gezag dat – wonderlijk genoeg of moet dat dan die meevaller genoemd worden – kennelijk haar fiat eraan verleende dat deze beelden naar Nederland verzonden werden. Ik denk dat het zo uitgelegd moet worden. Met als enig gevolg alleen maar winnaars. Met allereerst de kijkers die een prachtig programma zagen. Dan Thomas Erdbrink die volkomen terecht onze man in Teheran blijkt te zijn, want zich in staat toont om de precieze balans te vinden tussen de wil van de Iraanse autoriteiten en zijn eigen beroepseer en – ethiek. En ten slotte ook nog diezelfde gezagsdragers die het blijkbaar toch goed hebben gevonden dat deze best vrijmoedige beelden de grens overgingen en daarmee een beeld van Iran lieten zien dat toch wat anders bleek te zijn dan de caricaturen en vertekeningen die ons vaker bereiken.
robschimmert 