Een leven met muziek

Het zou me verbazen als velen met mij niet eenzelfde gevoel en ervaring hebben als ze terugkijken op stukken van hun leven. Bij mij is het namelijk haast regel dat als ik een herinnering oproep aan vroegere tijden dat de beelden zich dan op hetzelfde moment vullen met een muziekje dat toen populair was of zelfs in de hitparade stond. Ik kan een waslijst ervan samenstellen, waardoor eens te meer blijkt dat mijn leven gevuld is geweest met muziek. Hoewel, merk ik nu achteraf, tot een bepaald moment waarop die tot dan toe haast logische verbinding tussen mijn leven en de muziek langzamerhand verloren ging en eigenlijk oploste in het niets. Wat zijn oorzaak vond in het feit dat ik mijn affiniteit met en de kennis van de op dat moment populaire muziek aan het verliezen was. Dat moet midden tachtiger jaren zijn geweest, toen voor mij het spitsuur van het leven zich aandiende, met dochters die opgroeiden en dus alle mogelijke aandacht vroegen. Waardoor ik de aktuele ontwikkelingen in de muziek wel uit het oog moest verliezen. Met als gevolg dat er daarna toch een groot zwart gat is ontstaan dat zich jaren later met kennis en liefde voor andere muziekvormen is gaan vullen, welke echter niet meer dat decor voor herinneringen en ervaringen uit die periode werden. Dus krijg ik slechts een staalkaart samengesteld over de eerste veertig jaar van mijn leven, hoewel ook dat een greep blijft uit de rijke schakering aan herinneringen die ik over heb gehouden aan die periode, waar ik ook telkens een muziekje aan zou kunnen plakken. Zodat ik mij moet beperken tot de meest spraakmakende voorbeelden daaruit, waarvan ik veronderstel dat ze mijn lezers ook bekend zullen voorkomen.

Het meest vergrijsde beeld komt uit 1951 toen ik mijn ouders op een dag in december in al hun uitbundigheid “Kijk eens in de poppetjes van mijn ogen” met de Ramblers op de radio hoorde mee zingen. Even onuitwisbaar is mijn herinnering aan mijn logeerpartij bij mijn oom en tante in Hilversum – het moet 1954 zijn geweest – waar ik op dat wonder dat de pick up voor mij was, de bakelieten plaat “The world is waiting for the sunrise” van Les Paul & Mary Ford helemaal grijs mocht draaien. De volgende sprong in de tijd gaat naar het voorjaar van 1958, ik was inmiddels veertien, en mijn moeder was zwanger van mijn broer Wim, die maar op zich liet wachten. Waardoor de plaat van de Butterflies “Willem wordt wakker” des te aktueler werd. De middelbare schooltijd vormde natuurlijk de ideale voedingsbodem voor mijn muzikale herinneringen. Met als gevolg dat Conny Froboess met haar “Zwei kleine Italiener” onverbrekelijk verbonden is met de werkweek in het Zeeuws-Vlaamse Axel en “Ice cream” van Chris Barber ons jongens toen dat coole en jazzy gevoel gaf.

De aansluitende tijd in militaire dienst was er een van het niets, het zoeken en smachten dat haar meest adequate vertaling in juli 1964 kreeg op die loeihete legerplaats ’t Harde, waar Mary Wells met haar “My guy” mij precies het juiste riem onder het hart wist te steken. Waarmee ook de bocht door mij naar de eigentijdse popmuziek was genomen en ik mijn weemoed met Kerst 1964 in het Duitse Seedorf terugvond in “If I fell” van The Beatles waarop het aan de bar met het bier goed zwijmelen was. De volgende studiejaren in Amsterdam zijn in mijn geheugen nog het meest gegrift met hun warme zomers van 1966 en 1967 die muzikaal getekend werden door “Summer in the city” van The Loving Spoonful en “Paint it black” van The Rolling Stones. Waarna het vaarwater wat rustiger voor mij werd en ik in Limburg terecht kwam waar ik in 1976 nog één keer muzikaal werd opgeschrikt toen ik op de parkeerplaats van mijn werkgever in Heerlen, de LTM, uit mijn autoradio “The Bohemian rhapsody” van Queen hoorde opklinken. Om mijn muzikale geschiedenisboek in 1983 te sluiten toen “Desire” van het Futureworld Orchestra mij hevig beroerde. Maar dat kon ook niet anders omdat het de begeleiding en omlijsting was van een liefde die mij in haar greep had en die met een lange verbintenis bekroond zou worden.

Advertentie