In de afgelopen maand november waren hier op achtereenvolgende vrijdagen fragmenten te zien uit het werk van de Franse cineast Jacques Tati. Met de nadruk daarin op de komische noot die steeds veroorzaakt werd door de zichtbare vervreemding van Monsieur Hulot als hij ondanks zichzelf verzeild raakte in een omgeving met allerhande snufjes en technologische vernieuwingen die hem duidelijk de baas waren of die hem overkwamen. Erg herkenbaar voor mij, omdat ik vaker soortgelijke ervaringen had en ook dat gevoel kreeg de weg geheel kwijt te raken in een woonomgeving, waarin alle mogelijke gadgets en handigheden waren verwerkt en ondergebracht, die voor mij slechts geheimen hadden gehad als er geen geschreven toelichting bij aanwezig was geweest. Wat het verdwalen, uitzoeken en opsporen van oplossingen nog niet uitsloot. Want in de vier dagen dat wij in zo’n huis verbleven, hebben we ons tot het uiterste ingespannen om bijvoorbeeld een radio plus speakers te vinden. Met als uiteindelijk resultaat dat op dag vier Sky Radio opeens en onverklaarbaar hoorbaar werd. Waar het wel bij bleef omdat de mogelijkheid van een wisseling van zenders buiten ons bereik bleef, althans wij ontdekten geen middel om naar Radio 4 te switchen. Wat achteraf bezien ook onmogelijk bleek omdat een en ander alleen via een smartphone te regelen was. Ga daar maar eens aan staan als je niet in je eigen huis bent, dat dan ook nog eens volgehangen blijkt met de meest geavanceerde snufjes, domotica en afstandsbedieningen.
Dan ben je gedoemd om te verdwalen in al die nieuwigheden en per slot van rekening onthand en op jezelf aangewezen te zijn. Omdat dat alles dus ver boven mijn pet blijkt te gaan. Zoals ik dus ook niets meer snap van de nieuwe manier van muziek binnenhalen waarvoor Spotify en i – tunes kennelijk de aangewezen wegen zijn en een tablet plus speakers met een wifi – aansluiting volstaan. Moet ik nog moeite doen om deze race te volgen en vol te houden, met om de haverklap nieuwe relevanties die voorgaande meteen hopeloos gedateerd schijnen te maken en waardoor bijvoorbeeld mijn hele collectie CD’s die misschien net twintig jaar oud is, naar de kringloopwinkel kan worden gebracht? Hoewel ook niet uit te sluiten valt dat ze zelfs die status niet meer haalt, maar gewoon als restafval aangemerkt moet worden. Waarmee cirkels telkens kleiner worden en veel eerder rond zijn, met als meest logische vraag of misschien wel konklusie dat dit systeem dat zich al vernieuwend steeds meer versnelt, gedoemd is om uiteindelijk volledig dol te draaien en zichzelf in futiliteit en doelloosheid om zeep te helpen. Misschien is dat wel de wezenlijke vraag die besloten ligt in de vervreemding en de verwondering van Monsieur Hulot en van allen die zich in hem herkennen en verwant met hem voelen. Mij begint het langzamerhand in elk geval wel zo te vergaan, en nog het meest als daarbij de modische kreet van duurzaamheid valt.
robschimmert 
De geluidskwaliteit van goede apparatuur wordt door speakers via een tablet met Spotify bij lange na niet gehaald. Hou je CD’s nog maar even en je vinyl ook, als je dat nog hebt.
Gelukkig hoef ik aan deze idiotie van me zelf niet mee te doen. Ik repareer al mijn oude troep en blaas het nieuw leven in als het mij prima voldoet.