Mijn nieuwjaarsspeech

Het is de eerste min of meer normale dag van het nieuwe jaar 2015. Dus ook de dag waarop bestuurders, voorzitters, CEO’s, hoofdcommissarissen, voorzitters van de Kamer van Koophandel, burgemeesters, managers en al die andere grootheden die zich wat vinden voorstellen, het podium voor zichzelf neerzetten om hun ronkende beschouwingen over het komend jaar te laten horen aan ieder die daar wel naar moet luisteren omdat dat op 2 januari nu eenmaal zo gaat. En aangezien ik ook een hot shot ben in mijn eigen wereld, een baas tot in het diepst van mijn eigen gedachten, zou ik mijzelf ook te buiten moeten gaan aan datzelfde ceremonieel. Dus toch maar liever niet gezien de overbodigheid ervan en de gerede kans dat het gezegde verloren gaat in al die ketelmuziek, die er vandaag nu eenmaal bij schijnt te horen. Trouwens, wat doet dat vooruitkijken ertoe en wat draagt het waartoe bij, als de levensfase waarin je je bevindt vooral haar dynamiek ontleent aan het bestaan bij de gratie van de dag en zich dus verlengt door de ene beleving aan de vorige toe te voegen. Met dank aan het zoveelste moment dat je weer in de beste gezondheid gegund werd, waarbij het logisch is dat het ware plezier bestaat in het met genoegen terugblikken op datgene dat je gisteren bijvoorbeeld mocht meemaken.

Waarmee ik het bruggetje heb kunnen slaan naar de oudejaarsconference van Youp van ’t Hek, die wat mij betreft voor de zoveelste maal aan mijn verwachtingen voldeed, ja, die deze keer zelfs overtrof omdat ik mijn gevoelens, mijn afstand, mijn scepsis ten opzichte van wat er zoal passeert, meer dan adequaat vertolkt door hem zag. Met voor mij als voornaamste konklusie dat ik mij in hem geen beter bondgenoot kan wensen in mijn strijd tegen de waan van de dag die kennelijk ons leven steeds meer moet beheersen. Met vooral een schijn die de werkelijkheid domineert. Waarin bijvoorbeeld de selfie, het applaus bij een rouwstoet, de Roelvinks, de knuffels, het schaatsen tot de maat van ons bestaan lijken te behoren en alles wat ooit normaal en geaccepteerd was, de status van fossiel of buitensporig heeft gekregen. Zodat het vertrouwde en altijd geaccepteerde leven zoals ik dat kende, langzamerhand aan mijn greep aan het ontsnappen is en ik mij, en naar nu blijkt gelukkig met Youp, ergens aan de buitenkant van de mensenwereld voel en waarschijnlijk ook bevind. In totale verwondering en lang niet altijd met dat gewenste en vereiste begrip om mij nog altijd thuis te voelen en het idee te hebben erbij te horen. Wat niet wegneemt dat ik onverdroten door blijf gaan met mijn bestaan zoals het is, en kontakt met het dag-dagelijkse leven met al haar rariteiten blijf zoeken, het probeer te begrijpen en er ook wat van tracht te vinden. Naar eer en geweten en met respect voor iedereen. Ook in 2015!

Advertentie