Een plaatsbepaling…

Even om de plaats te bepalen. Wat is mijn plek in de wereld? Hoe verhoud ik mij tot de technologische en digitale dimensies die ze heeft gekregen en die het leven van alledag alleen maar meer beheersen? Een antwoord op die vragen vergt van mijn kant nauwelijks nog nadenken. Het lijkt wel of het zoeken ernaar met het vorderen van de tijd korter en korter duurt. Want ik hoef mijn oren en ogen maar open te houden en alert te zijn op wat er om mij heen gebeurt en ik weet in feite à la minute dat ik nergens ben en soms het idee krijg dat ik in deze wereld nog weinig te zoeken heb als ik niet eens een vaatwasmachine heb, het nog zonder TomTom en smartphone doe en evenmin een e-reader heb, terwijl ik mijn tanden nog altijd op eigen kracht poets en mij daarbij niet door meneer Bosch of meneer Siemens laat helpen. Inderdaad, ik ben die digitale minkukel en technologische slome duikelaar tegelijk die daarmee de eigentijdse geneugten van het gemak 2.0 mist, zelfs afwijst en laat lopen, omdat ik mijn geluk al veel eerder meen te hebben gevonden en zeker niet afhankelijk wil laten zijn van de vooruitgang zoals die richting krijgt overeenkomstig de ideologie van multinationals. Omdat ik mij door niks en niemand laat opjagen, zelf mijn keuzes maak en die zeker niet laat bepalen door de beelden die er in mijn omgeving opgeroepen worden. Ik voel mij nog altijd verantwoordelijk voor mijzelf, mijn leven en mijn geluk en nog het meest voor de wijze waarop ik daar dus inhoud en richting aan geef. Vandaar dat Instagram, Linked In, Pinterest en Google + nooit tot mij zijn doorgedrongen en Facebook en Twitter in feite dagelijks hun stinkende best moeten doen om mij van hun relevantie en nut voor mijn levensgeluk te overtuigen.

Vandaar dat ik nog altijd twee kranten in mijn brievenbus ontvang, eentje ’s ochtends en eentje ’s avonds. Omdat ik diepgang en reflectie nog altijd kan waarderen. Waarin de SMS, die ik sporadisch binnen krijg, nog nooit heeft kunnen voorzien, terwijl het fenomeen van de app helemaal buiten mijn orde is gebleven, vooral dus omdat ik geen smartphone heb en er ook niet over pieker om er een aan te schaffen, gesteld als ik op mijn rust ben. Netflix en webwinkels zijn aan mij helemaal niet besteed, omdat ik meer sympathie heb voor die detaillist of kleinere ondernemer die er alles voor doet om het hoofd boven water te houden met zijn traditionele wijze van nering doen, in de winkel om de hoek of in de bioscoop. Het gaat wat mij betreft namelijk niet aan om je hele bestaan in te richten vanuit je luie stoel met de tablet op schoot en daar nog alleen uit te komen om de spieren los te maken op de sportschool. De wereld op zijn kop die wel steeds meer gewoon gevonden wordt en de status van normaliteit krijgt. Met mij als degene die het nakijken heeft. Wat geen enkel probleem voor mij vormt, omdat ik mijn draai nog altijd genoeg in mijn eigen wereld vind. Met voldoende aangrijpingspunten naar de moderniteit om mijn tijd uit te zingen en te laten duren. Omdat je het geluk wel in jezelf moet zoeken en kunt vinden, met zo nu en dan de hulp van de technologie of een snufje digitaliteit. En beslist niet andersom.

Advertentie