Een ster in Puttershoek

Ook als je de zeven streepjes voorbij bent, hoeft het leven zich nog helemaal niet in een voorspelbare cadans met een slaapverwekkende ritme te voltrekken. Met alle antennes nog goed afgesteld zijn er nog genoeg interessante signalen op te pikken en is er meer dan zat te beleven onder de voorwaarde dat je er wat energie insteekt en er voor vrij maakt. Want het wordt je niet allemaal thuis gebracht noch op een presenteerblaadje aangereikt, terwijl de luie stoel waarin je zit ondertussen alleen maar warmer wordt. Hoewel de behaaglijkheid ervan een mate van twijfelachtigheid bereikt als een bepaalde temperatuur overschreden wordt. Wat ik dus vooralsnog maar niet wil laten gebeuren en dus mijn neus buiten de deur blijf steken. Met soms curieuze contrasten tot gevolg, die daarmee eigenlijk des te spannender zijn. Want krijg het maar eens verzonnen om op een doordeweekse donderdagavond in het Maastrichtse Theater aan het Vrijthof de nationale fine fleur van het toneel te zien schitteren in Ingmar Bergman’s “Scenes uit een huwelijk” om twee dagen later in Puttershoek te zijn, in de achtertuin van Pleun Verkerk, waar zoon Kees zijn trompet vijftig, zestig jaar terug nog stak en waar nu een Cultureel Centrum ‘De drie Lelies’ is opgetrokken. Wat plaats van mijn aanwezigheid en van de handeling was die met name werd ingezet door een voor mij volslagen onbekend nationaal jeugdidool, dat vanuit de wereld van Nickolodeon en Kids-TV en wat dies meer zij, plotseling mijn werkelijkheid binnentrad.

Om mij ook nog eens te verbazen met zijn bijna ontwapenende professionaliteit, hoewel die uiteraard een enkel vermakelijk rafelrandje bevatte. Ik heb het over Jesse Pardon, een 15 – jarige knul, met een aanmerkelijke reputatie die mij geheel onbekend was, maar die hem wel was vooruitgesneld en eigenlijk geheel in lijn bleek met zijn talenten en capaciteiten die hij in het Kerstconcert van de Dutch Junior Musical Academy breeduit mocht etaleren. Terecht en tegelijk ook verbazingwekkend goed. Professioneel en ontwapenend. Want het is toch geweldig aandoenlijk om zo’n jongen voluit op het podium te zien gaan, terwijl zijn gulp wagenwijd geopend staat. Foutje. Even niet opgelet, maar desondanks zijn nummer afgemaakt om bij een volgend optreden op dat missertje nog even terug te komen door die rits alsnog even en plein public en met een knipoog dicht te doen. Dan ben je wel een podiumdier, heb je gogme zoals je er ook blijk van geeft te begrijpen hoe je publiek moet bespelen. En dat deed dat jong met zijn vijftien jaar alsof er niets voor hem aan de hand was en waardoor zo’n avond in Puttershoek, zo’n plek in de Hoekse Waard, alleen al daardoor de moeite van het bezoeken en memoreren waard was. Want dat we van die Jesse Pardon nog meer gaan horen, staat voor mij vast. Alleen zal er aan die ruwe diamant nog het nodige geslepen moeten worden.

Advertentie