Vormen van winterpret

Voor eens en voor altijd. De winter is mijn ding niet, om het even mooi in eigentijds Nederlands uitgedrukt te hebben. Ik heb helemaal niets met dat jaargetij, zoals dat ook in het moderne spraakgebruik heet. Ze kunnen mij gestolen worden, die maanden dat je de lampen al om een uur of half vijf moet aansteken om je weg in je eigen huis nog te kunnen vinden. En dan al die kou, die guurheid, die sneeuw of ijzel, al die winterse ongemakken waar je maar mee uit de voeten moet zien te komen, omdat ze nu eenmaal onvermijdelijk zijn. En dan verkeer ik nog in de bevoorrechte positie dat als ik binnen wil blijven, ik dat ook vooral doe, want mij dat kan permitteren. Ik hoef nergens heen en ben aan niets verplicht. Wat dat aangaat heb ik in feite weinig te klagen en doe ik eigenlijk alleen maar mee met alle gesikkeneur en chagrijn over het weer omdat het zo lekker mopperen is in gezamenlijkheid. Kou solidarizeert immers, brengt mensen tezamen. Kijk maar eens wat er gebeurt als er sneeuw geruimd moet worden. Dan blijkt geen moeite teveel om die oudere of die vrouw daarbij de helpende hand toe te steken.

Ik heb mij er vandaag al op voorbereid, ik sta volledig gesteld nadat ik een paar uur bezig ben geweest met het ruimen van bladafval dat in grote hoeveelheden de treurwilg in mijn tuin had verlaten. Ik ben weer geheel ingespeeld en heb de vereiste beweging plus het bijbehorend ritme volkomen onder de knie gekregen zodat mij niets kan gebeuren als de sneeuw met bakken neerkomt en er een pak van tien, misschien wel twintig centimeter geruimd moet worden. Laat dat witte gevaar maar komen, waartegen ik mij nu dus opgewassen voel. Hoewel het natuurlijk niet te gek moet worden. Een paar keer per winter kan er mee door en volstaat om die donkere maanden enigszins naar behoren te verteren. Waarbij ik mij heel goed realiseer dat ik makkelijk praten heb als ik, staand aan de zijkant, de amusementswaarde van al die lastigheid nog wel in kan en wil zien. Maar zit je dagelijks midden in het oog van de storm die juist in de winter teweeg wordt gebracht door die codes rood, geel, groen, blauw en oranje, dan heb je dus niks te lachen omdat je te vaak moet zien waar het schip nu weer eens strandt. Aan welk nieuws, want dat is het altijd, de thuisblijver zich vervolgens kan laven. Onder het motto dat dat ook bij de winterpret hoort. Omdat het allemaal ook niet zo dramatisch genoemd hoeft te worden.

Advertentie