Treurige wachtkamers

Er zijn van die plekken die niet uitgevonden hadden moeten worden, maar nu eenmaal onvermijdelijk zijn omdat we niet zonder kunnen. Zonder zou het links en rechts een bende van jewelste worden. Maar van mij konden ze zo opgedoekt worden, die vreselijke ruimtes waar je op elkaars lip zit en elkaar ook nog aan moet kijken. Als je tenminste geen beroep wilt doen op die achterhaalde lectuur die je er bij bosjes en stapels kunt vinden en die al half en half stuk gelezen is, maar om een of andere reden maar niet weggehaald wordt omdat het kennelijk nog niet de status van oud papier heeft bereikt, en daarmee haar bijdrage aan de ter plekke al heersende troosteloosheid mag leveren. Voor je plezier zit je daar al in geen geval, maar om er dan ook nog zo’n schepje bovenop te krijgen, is welhaast teveel van het kwade. Waar ook nog aan bijgedragen wordt door die tegenwoordig zo onvermijdelijke muziek van 100%NL, met het daaromheen heersende misverstand dat als die zender aan staat, dat dan alles leuker wordt. Resteert het meubilair dat praktisch altijd in aanmerking komt voor de prijs voor de grootste fantasieloosheid met lof van de jury.

Verschrikkelijker kan het meestal bijna niet met die stoelen die nog niet eens goed genoeg zijn voor de eerste de beste afgetrapte friture die je maar ergens langs een snelweg bedenken kunt. Dat is de hardware aan doffe verveling en ellende die je gepresenteerd krijgt als je toch al niet lekker in je vel zit en daarvoor dus hulp gaat vragen. Waarbij doorlopen er niet bij is. Je hebt je beurt namelijk af te wachten in die kamer, die ruimte waar meestal nog de nodige lotgenoten zitten, met zichtbaar hun ziel onder de arm en niet wetend wat ze met die situatie daar aan moeten. Dus in sommige gevallen maar een praatje gaan maken dat meestal nergens op lijkt. Ik kom niet verder dan gekromde tenen, samengeknepen billen en bezwaard gemoed omdat ik mij geen weg daar weet, in die vreselijke ruimte die wachtkamer heet en waar elke stoel als een strafbankje voelt. Maar hoe het anders moet, zou ik ook niet weten. Met dat eigen risico dat al de pan uit rijst, is het waarschijnlijk toch beter om door deze zure appel heen te bijten en ze dus, leuk of niet, in al haar tristesse te laten blijven.

Advertentie