Terwijl wij ons hart vasthouden voor wat er in het Midden Oosten door de terreurorganisatie Islamitische Staat wordt aangericht, zijn er op ons eigen continent processen gaande die nauwelijks in het oog springen, maar zeker zo verontrustend zijn. In Europa dreigt het namelijk tot een nieuw slagveld te komen. Niet zozeer tussen legers en staten, alswel tussen ideologieën, tussen visies op Europa, op democratie en op de wijze waarop aan burgers vrijheden moeten worden gegeven. We zijn daarmee dus echt in de eenentwintigste eeuw terechtgekomen, met debatten en discussies over staatsvormen, die al of niet leidend in deze tijd moeten zijn. Met de Europeanen als middelpunt, hoewel deze richtingenstrijd over hun hoofden uitgevochten wordt, maar in diverse territoriale en andere conflicten wel zichtbaar en voelbaar wordt gemaakt. Met telkens als middelpunt het Russisch staatshoofd Poetin, die steeds meer als katalysator lijkt te fungeren in de strijd over de wijze waarop Europa een gezicht en vorm moet krijgen. Met als centrale vraag of Europa het continent is dat tussen de Atlantische Oceaan en de Oeral ligt, waarbinnen Rusland als de grootmacht domineert en een autoritair bestuur kent. Of blijft het toch het huidig Europa dat zich oriënteert op de Verenigde Staten en zich vooral sterk maakt voor de vrije, liberale markteconomie en de bijbehorende burgerlijke vrijheden. Het is een tegenstelling, een verschil in visies welke vooral vanuit Rusland wordt aangeblazen en waarmee in het licht van de bestaande politieke verhoudingen binnen de respektievelijke lidstaten van de EU op zich niets aan de hand zou hoeven te zijn.
Maar er beginnen zich wat dat betreft toch steeds grotere mitsen en maren af te tekenen welke gerust verontrustend genoemd mogen worden. En dan gaat het niet over de Britse twijfels ten aanzien van het lidmaatschap van de EU, omdat die nu eenmaal structureel zijn bij de Britten maar op dit moment toch niet echt helpen in dit debat, zeker gelet op andere ontwikkelingen binnen diverse prominente lidstaten, waar populistische bewegingen steeds meer de toon beginnen te zetten. Mag ook, maar wordt wel zorgelijk als ze aan kracht en betekenis winnen, zoals het geval is met het Front National in Frankrijk. En zeker als zo’n partij zich meer en meer bekent tot de visies van Poetin, die bovendien flink wat geld blijkt toe te stoppen aan die Franse populistische club. Soortgelijke, noem het gerust identieke, processen winnen aan omvang en invloed in Oostenrijk en Italië, met Poetin ook daar op hetzelfde vinkentouw, waar hij zich al volledig verzekerd weet van de hondentrouw van de autoritaire Hongaarse regering en de Tsjechische president Zeman. Neem ook nog in overweging dat de Russische invloed van oudsher aanwezig is in EU – lidstaten als Bulgarije en Roemenië, terwijl er in Servië ook genoeg troebel water aanwezig is om in te vissen en het moet duidelijk zijn dat de Europese Unie het paard van Troje al in huis heeft, dat zonder twijfel alles tracht om een wig in haar eenheid te drijven. Met als enig doel om de Westerse, Amerikaanse invloed te verdrijven en het vroegere evenwicht met haar traditionele waarden met minder ruimte voor individuele vrijheden in haar oude glorie te herstellen. Ter meerdere eer en glorie van Rusland en niet in de laatste plaats van Vladimir Poetin.
robschimmert 