De tweede dag van de maand december. De motregen voelt, maar is niet te zien. Een nevel strekt zich over de velden, terwijl het nog geen graad in de plus is. Weer om melancholisch te zijn en behaaglijk in weemoed weg te duiken om zo het verleden te laten herleven. Geen beter moment en nauwelijks gunstiger omstandigheden voor de aanloop naar de Top 2000, moeten zovele miljoenen gedacht hebben toen ze hun lijstjes invulden en hun muziek kozen waarmee 2014 voor hen afgesloten diende te worden. En wedden dat er weer genoeg van die klassiekers waren die weliswaar ons leven en onze sentimenten omlijst hebben, maar die opnieuw niet die lijst der lijsten haalden? Omdat ze zijn gaan behoren tot de onderstroom van ons bestaan, er vorm aan hebben gegeven zonder dat we ons er nog bewust van zijn. Wie heeft er bijvoorbeeld niet die totaal mislukte verjaardag gehad, die hoogtijdag die juist door de hoog gespannen verwachtingen wel een flop moest worden?
Waardoor een huilbui en een gang naar bed, die vroeger dan gebruikelijk was, onvermijdelijk werden, toen alles toch anders bleek dan je als feesteling en middelpunt van de belangstelling voor ogen had gehad. Met in de daarop volgende jaren het bijna zelfde en even onontkoombare tienerverdriet, dat ook aan niemand van ons kan zijn ontgaan en dat haar welhaast klassieke vertolking kreeg in het fameuze ‘It’s my party’, zoals dat in 1963 gezongen werd door Lesley Gore en dat tekstueel zo van alle tijden is dat het hier wel afgedrukt moet worden om de tekenen van herkenning op te roepen alsook de erkenning dat het toch die plaats in de Top 2000 verdient, al was het notering 1999, die het toch nooit zal krijgen. Daarom hier die aandacht voor deze ‘all time favourite’, ook als bewijs van het feit dat ik mijn klassieken wel degelijk ken en die ook in ere wil houden.
It’s my party and I cry if I want to, cry if I want to, cry if I want to
you would cry too if it happen’t to you
nobody knows where my Johnny has gone
but Judy left the same time
why was he holding her hand?
when he’s supposed to be mine
It’s my party and I cry if I want to, cry if I want to, cry if I want to
you would cry too if it happen’t to you
play all my records keep dancing all night
but leave me alone for a while
till Johnny’s dancing with me
I’ve got no reason to smile
It’s my party and I cry if I want to, cry if I want to, cry if I want to
you would cry too if it happen’t to you
Judy and Johnny just walk through the door
like a queen with her king
ooh what a birthday surprise
Judy’s wearing his ring
It’s my party and I cry if I want to, cry if I want to, cry if I want to
you would cry too if it happen’t to you.
robschimmert 
Een lekker egoïstisch Wilders liedje: ‘Het is mijn partijtje en ik jank als ik dat wil.’ 😉
Nee, want er is haar leed aangedaan omdat Johnny en Judy staande haar feestje er met elkaar vandoor zijn gegaan… Tienerverdriet pur sang, althans naar het begrip van de jaren vijftig en zestig. Of zou het toch van alle tijden zijn?
Tegenwoordig zou de bedrogene er flink op los meppen.
De tijden veranderen, een mij heel bekend stukje muziek, hoort helaas niet in mijn top 2000 top.
Dit nummer doet me altijd aan Elske ter Veld denken. En daar word ik niet vrolijk van.