Mijn levenslijn

Vandaag op de kop af een jaar geleden, dus op 21 november 2013, keek ik op deze plaats terug op de mooiste jaren van mijn leven die ik situeerde in Amsterdam, in de zestiger jaren, toen ik daar studeerde. In het licht van de nare situatie, waarin ik mij toen bevond met een ernstig zieke vrouw, een welhaast logische en bijna onvermijdelijke log. Omdat ik op dat moment ook even met mijzelf wat moest. Nu een jaar later ben ik toch geneigd een en ander wat meer in perspectief te zien, niet te relativeren, maar toch van wat scherpe kanten te ontdoen en in elk geval het superlatief eruit te halen. Met als resultaat dat die Amsterdamse jaren best als een fijne tijd overblijven, maar dan wel op zijn minst zullen moeten wedijveren met andere perioden in mijn leven die als ik er op terugkijk of zoals ik de dag van vandaag al ervaar, er alleszins ook mogen wezen. En dan is het zelfs teveel gevraagd om van perioden of episodes te spreken, omdat elk tijdsbestek, althans bij mij, haar hoogte – en dieptepunten kent. Waardoor er nooit een langere, aaneengesloten tijd te benoemen is waarin slechts het geluk en het bijbehorende gevoel overheersen. Althans achteraf bezien als er een balans opgemaakt moet en kan worden. Waarmee ik tegelijk het nu uitsluit waarin de wind in de rug en de gelukzaligheid alleen maar voor mij spelen. Want zo voel ik het op dit moment zeker.

Met als gevolg dat ik mijn zicht op mijn verleden en het gevoel dat het oproept, hier en daar een andere lading geef en het dus ook weer anders ben gaan waarderen en herbeleven. Met zoals al gezegd nog altijd die fijne herinnering aan mijn tijd in Amsterdam. Maar met daarnaast en ook even prominent genoeg andere tijden, gebeurtenissen en momenten die even warme gevoelens, hoewel uiteraard toch anders, bij mij oproepen. Want natuurlijk waren de geboorten van mijn drie dochters de highlights van mijn leven en waren aan nieuwe banen en verhuizingen verwachtingen en hoop en die bijna tintelende, gelukkig makende spanningen verbonden. Tenminste zo verging het mij telkens weer, ook al wist ik dat de tegenvallers daarin besloten konden liggen en zich zo nu en dan, door en ondanks mijzelf, ook voordeden. Maar die kwam ik dan weer telkens te boven door het besef en de wetenschap dat kansen en betere tijden zich ook zouden aandienen. Langs die weg, met ups en downs en bepaald niet in een rechte lijn, heeft mijn leven zich voltrokken waardoor het altijd de moeite waard voor mij is geweest. Zoals zich dat ook nu weer laat zien en daarmee aan mij in volle omvang wordt bewezen hoe ik uiteindelijk, hoewel niet alleen op eigen kracht, toch boven op de berg kon belanden.

Advertentie