Een zondag in Limbricht

Het leven heeft genoeg verrassingen en onverwachte wendingen in petto, als de vertrouwde wegen en gebaande paden maar worden verlaten, merkte ik gisteren weer, toen ik mijn zondagmiddag eens niet besteedde aan het kijken naar voetbal of aan de zoektocht naar een onbekend plekje in mijn Zuid-Limburg. Gewoon de koers verlegd en terecht gekomen op een plaats waar ik in de negentiger jaren dagelijks langs kwam zonder verder acht te slaan op het bestaan ervan. Het was de tijd dat ik carpoolde en met mijn auto kollega’s ophaalde en thuis bracht, waarbij Limbricht een vaste halte was en ik dus altijd het daar aanwezige kasteel en het fameuze café Salden passeerde zonder verder ooit gelet te hebben op het oude Sint Salvius – kerkje, dat zoveel jaar later, op zondag 9 november 2014, opeens mijn bestemming kon zijn. Want in dat fraaie monument, dat uit de tiende, elfde eeuw dateerde en mij met haar opmerkelijke muurschilderingen vooral verbaasde, vond een klein concert plaats dat werd gegeven door een Italiaanse violist, Claudio Cornoldi. Voor een gehoor van zo’n honderd liefhebbers vertolkte hij onder andere werk van Massenet, Telemann, Vivaldi, Rossini en Verdi en loodste hij zijn luisteraars van de Barok naar de Romantiek.

Wat voortdurend aangenaam klonk, maar waarmee hij vooral mijn bewondering opriep. Want het is toch niet niks om op 67 – jarige leeftijd gedurende anderhalf uur staande viool te spelen, onder immense druk omdat je je prestaties solo moet leveren. Zijn tour de force verrichtte Cornoldi namelijk zonder begeleiding, zodat hij zich nergens achter kon verschuilen en dus in alle opzichten overgeleverd was aan de blikken en oren van een kritisch en tegelijk welwillend publiek, dat aan de Italiaanse gast uiteraard de gunst van de twijfel schonk, die hij geheel terugverdiende in die intieme omgeving. Waaruit het na anderhalf uur lastig ontsnappen was. Zij het dat de daar opgebouwde en ondervonden sfeer het beste bewaard bleef in de beslotenheid van de eigen auto die ons naar de eigen huiskamer bracht, waar het spel van Cornoldi voor mijn gevoel meer naklonk dan ze zou hebben gedaan in de ambiance van de tegenover liggende kroeg van Salden, waarvan de verleiding dus gelukkig kon worden weerstaan.