Het zit er dik in dat deze maand november vergeven zal zijn van terugblikken op de val van de Berlijnse Muur vijfentwintig jaar geleden. Te hopen valt dan dat dat wel op het niveau gebeurt van de documentaire die gisteravond op Nederland 2 te zien was en welke de titel ‘Verboden vlucht’ had gekregen. Filmmaakster Hester Overmars, een Nederlandse dus, legde daarin de herinneringen vast van vader, moeder, zoon en dochter Anhalt aan hun mislukte poging om in de zomer van 1983 met een zelfgebouwd vliegtuig vanuit de omgeving van Weimar de DDR te ontvluchten. Een poging die door verraad en achterklap tot mislukken was gedoemd en de vader en moeder twee jaar gevangenisstraf bezorgde en de twee kinderen het gemis van hun ouders en een verblijf in een zogenaamd gastgezin gedurende diezelfde periode. In vijfenvijftig minuten passeren de wederwaardigheden van toen nog eens de revue bij monde van de beide ouders en de twee kinderen, terwijl ze ondersteund worden door authentieke beelden uit de DDR – journaals van toen. Doordat aan de kijker ook een blik gegund wordt op de emoties die de verhalen steeds zichtbaar oproepen bij alle vier gezinsleden, ontstaat een fraai filmdocument.
Dat bovendien aan kracht wint als tegelijk verteld wordt hoe vader, moeder, zoon en dochter nadat de gevangenisstraf was uitgezeten, elk met hun leven in West – Duitsland verder is gegaan, hoe moeizaam de onderlinge relaties opnieuw tot stand kwamen en een vaker gecompliceerd vervolg kregen. Om in het laatste shot van de documentaire toch gevangen te zien dat de familie Anhalt zoals ze ooit was, elkaar, maar nu aangevuld met een volgende generatie, het leven weer redelijk op orde heeft gekregen. Met, en dat is de behartenswaardige conclusie van dit fraaie filmisch portret, de ongebroken mening bij alle vier, en met name de vader en moeder, dat de vrijheid van denken en voelen het hoogste goed in het leven is. Waarna de meningen van de hoofdpersonen toch gaan verschillen als Thomas, de vader, uiteindelijk stelt dat hij geplaatst in dezelfde situatie, het er opnieuw op zou wagen, waar moeder Gundula zich afvraagt of die vruchteloze poging die hele bittere en jarenlange nasleep wel waard is geweest. Met welke nuance deze documentaire zich boven het gemiddelde uittilt en met recht een integer product genoemd mag worden.
robschimmert 
25 jaar geleden alweer. De tijd vliegt echt voorbij…