De cirkel is bijna rond

Het heeft er veel van weg dat de cirkel echt rond begint te raken. Waarmee mijn leven aanving, schijnt het ook te gaan eindigen. In opperste verwondering. Met het grote verschil dat waar het vijftig, zestig jaar geleden gedrenkt was in spanning en nieuwsgierigheid en een niet weten, nu veel eerder ergernis en zorg daarin overheersen. Met onbekendheid als voortdurende component zonder dat daar angst op volgde of nu mee verbonden is. Maar waar ik destijds dat avontuur aan wilde gaan, heb ik nu het gevoel dat het kleed, de omtrek van mijn bestaan, onder mij vandaan getrokken wordt, terwijl ik er in feite nog lang niet op uitgekeken ben, er nog van wil genieten, maar dan wel in de vorm die ik prefereer en waar ik mij jaren lang wel bij hebt gevoeld. En daar begint het steeds meer aan te mankeren, met die verwondering en zorg tot gevolg en daaraanvolgend de vraag of het zo allemaal wel moet en of dat nu echt de bedoeling is. Voorbeelden te over van waar het alsmaar meer begint te wringen met de idealen die ik in mijn jeugd, in de zestiger jaren, had en welke zo lang toch de sleutel voor mij vormden om mijn bestaan naar mijn genoegen in te richten. Waarbij dat zich ook verhield met de wijze waarop de maatschappij om mij heen functioneerde. Zo ongeveer luidde ons idee hoe het leven zou moeten zijn om dan nu te merken dat het allemaal ook anders gaat en dus in zijn tegendeel kan verkeren.

Tot mijn zorg en verwondering dus, met bijvoorbeeld rijken die alsmaar rijker worden en een toenemende armoede. Met een groeiende rol voor geld als de maat van alle dingen, tot aan de ethiek en esthetiek aan toe. En heeft er tot voor kort ooit iemand kunnen geloven dat nationalisme, racisme, discriminatie weer dezelfde pestilenties konden worden die de twee wereldoorlogen in de twintigste eeuw veroorzaakten? Wat heeft het taboe daarop nu meer voorgesteld dan alleen maar de uiting van spijt waarmee een generatie zijn feilbaarheid en zonden dacht te kunnen afkopen? De mens blijft de mens, in al zijn beperkingen en daarom gericht op de eigen overleving voor alles, dus in essentie kopschuw voor alles dat anders dan hijzelf is en dan als een bedreiging wordt ervaren, is de nieuwe werkelijkheid. Waarmee we terug zijn gekomen bij af en moeten konkluderen dat alle ellende van de vorige eeuw tot niets heeft geleid en wij ons nog altijd bevinden op het niveau van de vele eeuwen daarvoor. De beschaving die wij menen te bezitten, is slechts een buitenkant, die nog altijd niets aan ons innerlijk gehalte heeft toegevoegd. Dat is ten naaste bij datgene dat mij dus nu het meest verwondert, maar mij nog meer met zorg vervult. Los van het feit dat ik mij op mijn vierkante meter heus zal blijven amuseren, wetend dat alles toch anders is dan ik ooit eens had gehoopt en gedacht.

Advertentie