Momenten van zwakte

Wie kent er niet momenten van zwakte? Of bestaat er iemand die altijd sterk in de schoenen staat en weerstand weet te bieden tegen elke verleiding? Ik behoor in elk geval niet tot die kategorie van IJzeren Heinen die dus nooit ergens voor door de knieën gaat, weet ik weer al te goed door twee situaties die zich vandaag en eergisteren voordeden, van alledag zijn en ieder op een of andere manier kunnen overkomen. Met altijd weer de noodzaak om de rug recht te houden dan wel gehoor te geven aan zo’n sluimerend verlangen, waarvan maar al te duidelijk is dat het tot niets leidt, echter wel zo lekker is om je erdoor mee te laten slepen. Een kwestie van verstand en keuzes dus, met het doorlopend besef van de kracht van de onderbuik of de automatische piloot. Hoe moeilijk dat soms is, werd ik mij voor de zoveelste keer gewaar, terwijl ik wel zo vaardig ben om tegen verleidingen weerstand te bieden. Het roken dankte ik zonder problemen af, zoals ik ook met gemak mijn bier of wijn kan laten staan. Chocolade of ijs zijn aan mij al te zeer besteed, maar wel op de tijden die ik voor mijzelf bepaal. Waar meteen ook de euforie over die kwaliteit eindigt. Want zo hoog hoef ik ook weer niet van de toren te blazen, hoewel ik afgelopen zaterdag ondervond dat ik op afstand en vanachter glas van alle lekkers die bijvoorbeeld patissier Bemong op de Pauwengraaf in Maasmechelen te bieden had, in alle rust kon genieten en niet eens de aanvechting had om een overheerlijke vlaai voor net vijf euro te kopen ondanks dat de deur van die winkel zo verleidelijk voor mij openstond.

De aanblik van alle lekkers was voor mij ruimschoots voldoende om vast te kunnen stellen dat ik op dat moment meer dan genoeg gegeten en gedronken had om dat zalige spul ook nog eens te gaan nuttigen. Waarmee het met mijn flinkheid en de stevigheid in mijn schoenen dus wel helemaal was gedaan, merkte ik vanochtend op de Urmonderbaan in Sittard ter hoogte van DSM, waar een Hummer mij van achteren naderde, maar onverhoeds naast mij reed en kwam staan om mij, zodra het stoplicht op groen zou springen, te kunnen passeren. Die intentie sprak uit die plotselinge manoeuvre van de betreffende chauffeur. Wat iets in mij wakker maakte, dat gerust zwakte genoemd mag worden. Want het zou mij, bedacht ik me ter plekke, dus niet gebeuren dat die vent eerder de oprit naar de A2 zou bereiken. Die Polo van mij had immers ook nog vermogen, dat ik dan ook prompt kon laten zien toen het verkeerslicht op het verlangde groen sprong. Met een dot gas stak ik die Hummer de loef af en reed inderdaad als eerste de A2 op, met zeker honderd meter voorsprong op mijn concurrent, die mij echter circa vijf tellen later zijn achterste liet zien toen hij mij op volle snelheid voorbij stoof. Zonder dat dat mij problemen bezorgde omdat ik immers als eerste mij had laten zien in mijn vermeende kracht die bij nadere beschouwing de grootst mogelijke zwakte bleek. Gewoon omdat ik mij weer tot zulk onbenullig en onbezonnen gedrag had laten verleiden.

Advertentie