De kwetsbare Marco

Het is al weer geruime tijd geleden dat ik iemand in mijn portret van de dag heb geplaatst. Nou was daar ook weinig aanleiding toe, een enkele uitzonderlijke sportprestatie daargelaten. Het Nederlands voetbalelftal, de atlete Dafne Schippers en misschien de jonge wielrenner Wilco Kelderman hadden misschien zo’n eerbewijs van mijn kant verdiend. Het is er evenwel niet van gekomen, ook vanwege wat technische beperkingen op mijn laptop die na een grote onderhoudsbeurt tot het verleden lijken te behoren. Waardoor ik er nu op tijd bij ben om iemand wat mij betreft met recht en reden in het zonnetje te zetten. Een man die al jaren de status van icoon in de Nederlandse voetbalwereld heeft, vooral vanwege zijn uitzonderlijke capaciteiten en daarmee gepaard gaande successen bij Ajax en AC Milan en in het Nederlands elftal, maar ook door zijn altijd onafhankelijk gedrag. Toen hij nog jong was leek dat op eigenzinnigheid, op latere leeftijd bleek dat veel meer te wijzen op autonomie, op die voortdurende keuze voor zichzelf, waardoor zijn wegen vaker onnavolgbaar bleven. Vooral als dit afgemeten werd naar de standaarden zoals die golden en gelden in de machismo voetbalwereld, met al zijn beperkingen en gebreken, waar je als lid van die gemeenschap wel geacht werd rekening mee te houden.

Zo niet dus Marco van Basten die ook nadat hij als actief voetballer op de toppen van zijn roem en kunnen moest stoppen, zijn eigen weg is blijven gaan, zonder daar ook verder rekenschap van te geven in welke richting ook. Met als culminatiepunt in dat ontwikkelingsproces dan nu zijn vrijwillig terugtreden als hoofdtrainer van AZ ’67 om bij diezelfde club de rol van assistent op zich te nemen. Omdat hij zich niet opgewassen voelde, noch fysiek noch mentaal, tegen de stresserende factoren die onlosmakelijk verbonden zijn aan het vak van coach van een betaaldvoetbalclub. Wat een statement van jewelste is in een voetbalwereld die alleen maar mannetjes, macho’s en kleedkamerlol kent, waarin voor verliezen, onderdoen en zwaktes geen plaats heet te zijn. Waar Marco van Basten voor zichzelf en misschien wel voor die hele cultuur nu een punt achter heeft gezet door zich van zijn kwetsbaarste kant te tonen, deze bespreekbaar te maken en zich zo door uit de rol van onoverwinnelijkheid te stappen als mens volledig zichtbaar te maken. Dat heet en is baanbrekend en zal dus bergen verzetten, ook in de omgeving waar de Derksens en van der Gijps zo lang toonaangevend konden zijn met hun alfamannetjesmeningen. Gelukkig en met dank aan San Marco die dat aureool van vermeende heiligheid nu echt met zijn openhartigheid heeft verdiend en dus de ereplaats in mijn portret van de dag als geen ander toekomt.

Advertentie