Luchtspiegeling in Nideggen?

Om het volgende verhaal verzonnen te krijgen moet men van werkelijk goede huize zijn en in elk geval over een surplus aan verbeeldingskracht bezitten. Zo onwaarschijnlijk is het. En toch is het waar gebeurd. Op een net zonnig geworden late zondagnamiddag, ergens in een stadje in de Duitse Eifel, dus niet eens zover van huis. En zoals het met elke geschiedenis gaat, moet de aanloop zeker verteld worden om het moment suprême op haar juiste waarde te kunnen schatten en meebeleven. Welnu, de aanleiding tot die tocht naar die oogverblindend mooie Duitse streek was de krachtig levende behoefte om nog eens de sporen terug naar het eigen verleden te volgen. Met als aanknopingspunten een kampeervakantie in de late zomerdagen van 1963 in illustere dorpjes als Hammer en Dedenborn en een toen bestaande gewoonte om met de hele familie één – tot tweemaal per jaar met de auto een dagje uit te gaan in de Eifel om dat dan te bekronen met een bezoek aan een restaurant in het stadje Nideggen, dat de naam ‘Café Janzen’ droeg. In die tijd bijzondere gebeurtenissen die zich des te gemakkelijker in een geheugen lieten griffen, omdat het leven zich nog zonder al te veel hoogte – en dieptepunten voltrok. Met die na eenenvijftig jaar tot leven gekomen herinneringen was het niet zo lastig om die groene weide in een diep dal aan de Rur terug te vinden. De Duitse Ampel wezen zonneklaar de weg met als eerste halteplaats diezelfde kolossale kei, die in 1963 als achtergrond diende om de aanwezigheid daar te vereeuwigen. Toen markering van verwachtingen die een beginnend leven zo kenmerken. Nu, in 2014, de plaats waar een balans opgemaakt wordt van wat dat leven tot dan heeft gebracht, maar waar met de emoties van het moment ook nog hoopvol vooruitgekeken kan worden.

Met meteen als volgend doel het terugvinden van dat Café Janzen. Waarvoor als eerste de ligging van Nideggen opgespoord moest worden. Met links en rechts navragen leidde dat ertoe dat de weg daarheen zich aftekende langs de grillige contouren van de Rursee, door heuvels en diepe dalen en vooral langs de vele haarspeldbochten, die de gevoelsafstand alleen maar leken te doen toenemen. Met als repeterende vraag waar dat gezochte stadje Nideggen nou bleef. Zou het wel bestaan of was het toch voortgesproten uit een fantasie die in die eenenvijftig jaar best een eigen koers kon zijn gaan volgen. Hoe welkom was dan ook niet die Ampel waarop die acht letters figureerden waarachter dat Café Janzen schuil moest gaan en die het begin van die zo gezochte ontsluiering aankondigden. Natuurlijk steeg de spanning per kilometer en tegelijk de urgentie waarmee uitgekeken werd naar het antwoord op de vraag of dat etablissement het woeden van al die jaren überhaupt wel had weerstaan. Hoeveel bochten duurt het nog voordat Nideggen in het vizier komt te liggen, werd de prangende vraag, toen de eerste bebouwing zich onverhoeds aankondigde, met daartussen zo op het eerste gezicht dat gezochte restaurant, dat daar nog in dezelfde volle glorie als vroeger lag. Opnieuw in de nazomerzon. Maar met een wel opmerkelijk verschil. Want de naam ‘Janzen’ bleek verdwenen en, ja waarachtig, vervangen door mijn eigen naam. Van de weeromstuit knipperde ik met mijn ogen, reed erlangs en keerde weer om om mij ervan te overtuigen dat het geen luchtspiegeling was, maar werkelijkheid en daarmee tegelijk een verhaal dat je niet verzonnen krijgt, maar niettemin wel moet geloven.

Advertentie