Een tomatengevecht….

Zo nu en dan steekt de moralist in mij nog de kop op. Maar dan moet er wel een gegronde reden voor zijn. Het moet ergens over gaan, heet dat tegenwoordig. Want zin om op elke slak zout te leggen, heb ik echt niet meer, zoals ik evenmin het nut ervan inzie om spijkers op laag water te blijven zoeken. De jaren hebben mij geleerd dat je dan meestal achter het net vist, ook al heb je vaker het grootste gelijk van de wereld. Waarmee je het dus nog niet krijgt. Nu echter lijkt er een grens te worden gepasseerd die ik mijn leven lang heb leren trekken door voorbeelden van de generatie voor mij die de oorlogsjaren nog heeft meegemaakt en dus voedsel op haar echte waarde heeft weten te schatten. Ik denk aan die rector op mijn middelbare school die zich compleet vergat als hij zag dat een van zijn leerlingen brood of andersoortig eten in een afvalbak deponeerde. Mijn ouders konden er wat dat betreft ook wat van. Want ik moest er niet over peinzen om ook maar een hap van het eten dat mij was voorgezet, te laten staan. Leeg eten zou ik mijn bord. Een andere weg was wat hen betreft onmogelijk. Zij zouden zich zonder twijfel in hun graf hebben omgedraaid, waar het mij ook kwaad te moede werd toen ik het bericht over het gisteren op de Amsterdamse Dam gehouden tomatengevecht las. O tijden, o zeden die alsmaar verder in verval raken, kon ik nog alleen maar verzuchten bij het feit dat vijftienhonderd mensen – en dat was de absolute limit, want meer kon er niet bij – zich tegen betaling van vijftien euro hadden ingeschreven om elkaar gedurende een uur te bekogelen met tomaten die niet geschikt zouden zijn voor consumptie.

Tienduizend kilo bij elkaar, waar niets meer mee gedaan zou kunnen worden. Ammenooitniet dus! Niet te geloven maar wel waar dat dit in het Nederland van 2014 gebeurt, terwijl de voedselbanken het aantal klanten niet meer aan kunnen en de Derde Wereld in behoeftigheid, in honger en armoede alleen maar lijkt te groeien. En dan in hartje Amsterdam elkaar kompleet verrot met tomaten gooien à raison van vijftien euro, met de kanttekening dat het aantal malen dat aan belangstellenden nee verkocht moest worden het aantal feitelijke deelnemers ver oversteeg. Wat vast niets te maken zal hebben gehad met de aanleiding tot dit evenement, dat dan een protest tegen het beleid van Poetin heette te zijn alsook een steun voor alle Nederlandse telers die de dupe waren geworden van de boycot die Poetin had afgeroepen als antwoord op de EU – sancties tegen Rusland. Hypocrieter kan het toch bijna niet. Want noem eens een politieke gelegenheid of een motto waar mensen nog warm voor lopen. Lol zal en moet er gemaakt worden. Dat telt momenteel alleen. Met dit tomatengevecht als treurigste uitwas, die alleen nog maar ernstiger wordt als er ook nog een idee of doel aan verbonden wordt. Omdat dat nog het meeste laat zien dat we gezamenlijk aan het afglijden zijn. Tot in het kwadraat, tot we feestend aan onze eigen leegheid ten onder gaan….

Advertentie