In de reeks van opmerkelijke berichten die hier op gezette tijden te lezen zijn, mag het volgende curieuze nieuwsfeit uit Engeland absoluut niet ontbreken, omdat het zo sprekend laat zien wat bureaucratie en regelgeving zoal niet vermag:
“Een elfjarige jongen uit het Engelse Durham moet elke dag veertig minuten naar school lopen, omdat hij twee meter te dicht bij het schoolgebouw woont. Om in de Engelse stad Durham in aanmerking te komen voor een gratis buskaart, moet je minstens 3,2 kilometer van de school wonen. Jon Lawson woont 3,198 kilometer van zijn school en krijgt dan ook geen gratis buskaart. Opvallend is het dat Jons oudere broer Liam van 14 wel zo’n gratis buskaart krijgt, terwijl hij in hetzelfde huis woont en ook op dezelfde school zit. Volgens de gemeenteraad van Durham is een verandering in de busroute de oorzaak van dit probleem. Jane Jack, gemeenteraadslid in Durham, zegt dat er niets aan het probleem gedaan kan worden. “Hoewel we begrijpen dat dit tot frustraties kan leiden bij de betrokken familie, moeten we alle leerlingen gelijk behandelen en dient ons beleid ook consequent toegepast te worden.” De vader van de jongen vindt de hele kwestie te belachelijk voor woorden: “Jon is nog maar elf en ik wil niet dat hij alleen over straat gaat, zeker niet nu de donkere dagen eraan zitten te komen.”
robschimmert 
En dit is wel raar maar als ik 2 kilometer te hard rijd en ik krijg een bekeuring is het dat niet?
Nee, want die 2 kilometer in de plus is de uitkomst van een correctie op de geconstateerde snelheid…
Ja ok, en die jongen kwam precies twee geijkte meters te kort.
Welk tekort ontstond door een verandering in de busroute. Kan het nog gekker?
Ja, het is debiel, maar wat heb je aan regels als je de afbakeningen debiel zijn? Wat als je je diploma niet haalt op 0,1 punt? Zeg je dan ook: jee, wat belachelijk.
En het punt is ook, vanaf hoeveel meter tekort is het dan niet meer debiel? 100 meter? En als de een dan op 3101 meter woont en de ander op 3098? Is het dan niet meer debiel? Ik worstel hiermee. Dit is belangrijk voor mijn dictatorschap later.
Zullen we het dan toch maar een filosofisch vraagstuk noemen dat de platte bureaucratie te boven gaat. Met zo’n open deur heeft immers ieder gelijk….
Er moet een fysieke belemmering ingebouwd worden, dan is het opgelost. Als de ravijn twee meter breed is, zul je twee meter moeten springen en niet 1,99 meter.
Regels zijn regels… Ergens ligt de grens.
Als je alleen maar naar regels kijkt kom je niet ver. We zijn toch geen robots? Als Mack later dictator wil worden (of nu) zal hij toch ook verder moeten kijken dan de regels lang zijn. Regels zijn er km enig houvast aan te hebben, niet om blind en doof te volgen. Dus het zijn een stel debiele regelneven en -nichten daar in Durham.
En even volkomen off topic: er is een leuk boek verschenen ‘Gouden Jaren’ door Annegreet van Bergen. Over ‘hoe ons dagelijks leven in een halve eeuw onvoorstelbaar is veranderd’. Ik lees het nu. Zal jou ook wel aanspreken.
Pingback: Als Christen mogen wij ons hoofd niet in het zand steken – Belgische Broeders In Christus