Door de ongemakken met mijn laptop verkeer ik nog steeds in een situatie van achterstalligheid als het gaat om verslagen en commentaren in de vorm van logjes. Want gedurende de dagen dat er onderhoud aan moest worden gepleegd, ging mijn leven gewoon door en wisselden de momenten van stilte zich af met zaken die er toch min of meer toe doen en dus gerust aan de vergetelheid ontrukt mogen worden. Ondanks de gevorderdheid der jaren en het iets lager tempo dat ik dagelijks in acht pleeg te nemen, wil dat beslist niet zeggen dat alles geruisloos passeert. Verre van dat, durf ik gerust te zeggen. Er is nog genoeg van het bestaan als senior te maken. Wat onder meer inhield dat de vorige week op woensdag 3 september het bijwonen van een bewerking van het toneelstuk “De burgermansbruiloft” van Bertold Brecht op mijn agenda stond. Zo op het eerste gezicht niets opmerkelijks, ware het niet dat het geheel door onder andere Huub Beurskens herschreven is naar de Limburgse kontekst en aktualiteit en dus opgevoerd werd in het hier geldende streekdialekt. Verder was het wel zo bijzonder, dat de voorstelling nu eens niet in een regulier theater werd gebracht, maar in het Multifunctioneel Centrum Gebrook, dat in een woonwijk in Hoensbroek gelegen is, vlakbij het NS – station. Waar gezien de omvang van de speelruimte een zekere intimiteit gegarandeerd wordt. Wat ook een van de sleutelbegrippen is van het nazomerfestival ‘Cultura Nova’, in het kader waarvan dit toneelstuk “Bruiloft!” werd opgevoerd door een acteurscombinatie die was samengesteld uit de casts van Toneelgroep Maastricht en het Belgisch-Limburgs ensemble ‘De Queeste’.
Hoewel de sterren zeker niet van de hemel werden geacteerd, werd het niettemin een voorstelling die het memoreren en herinneren waard is gebleken, met inachtneming van enkele kanttekeningen en opmerkingen in de marge. Vooropgesteld moet worden dat het van moed getuigt om een dergelijk fameus stuk van Brecht zo in een andere kontekst te plaatsen, met als doel om het verhaal, de boodschap dichter bij het Limburgs publiek te brengen. Wat mede gezien het vaker hilarische karakter van de voorstelling als gelukt moet worden beschouwd gezien de reakties vanuit de zaal. Waarna toch een paar mitsen en maren moeten worden genoemd. Met voorop de kritische noot dat niet elke acteur even gemakkelijk verstaanbaar was ondanks de bepaald goede akoestiek van de kompakte speelruimte. Om daaraan toe te voegen dat het hele stuk toch te weinig een samenhangend geheel was en meer oogde als een opeenvolging van sketches, die je als toeschouwer maar moest zien te volgen dan wel bij te houden. Last but not least waren wat mij betreft de verwijzingen naar en de aanknopingspunten met de Limburgse aktualiteit, die toch de sleutel van de bewerking vormden, te voor de hand liggend en te weinig subtiel om ze smaakvol te noemen. Wat in feite de wanklank vormt in een voorstelling die niettemin het bezoeken waard was, al was het alleen al om de moed van het experiment te belonen. Want dat wordt er in Limburg wat mij betreft nog te weinig gedaan.
robschimmert 