Met haar duur van twee uur en veertig minuten en de gespreksstof van zeker nog een uur, die ze teweeg brengt, is de film ‘Boyhood‘ al snel goed voor een hele welbestede uitgaansavond. Alle juichende recensies over dit bijzondere filmproject van de Texaanse filmregisseur Richard Linklater zijn maar al te terecht gebleken en niet alleen een aanmoediging voor mij geweest om haar ook te bekijken, maar ook om mijn eigen oordeel erover te vormen. Wel met andere invalshoeken. Want natuurlijk valt er genoeg positiefs te zeggen over de speciale aanpak om tot dit portret van een doorsnee Amerikaans gezinsleven te komen. Het is inderdaad bij uitstek origineel om de opnamen ervoor over een tijdvak van twaalf jaar uit te smeren, met steeds dezelfde hoofdrolspelers. Maar daar is in feite al genoeg over gezegd en geschreven, terwijl het zonder twijfel ook een rol zal hebben gespeeld bij haar bekroning met een Zilveren Beer. Vandaar dat ik wat andere accenten probeer te vinden, met als rode draad mijn erkenning dat de gewoonheid van het verhaal, de alledaagsheid van alle beelden wel als een spiegel moesten fungeren, waarin ik telkens trekken en vormen van mijn eigen leven zag terugkeren. Met als gevolg dat ‘Boyhood’ daardoor de kracht van een document met universele zeggingskracht kreeg.
Met daarin een aaneenrijging van aangrijpende en herkenbare scenes, die dichtbij kwamen omdat ze zo gewoon waren. Wat niet in de laatste plaats te danken was aan het verbluffende acteerwerk van de twee kinderen Mason en Samantha gedurende al die twaalf jaren dat ze op de voet werden gevolgd met de camera’s van Linklater en waarin ze zo voor het oog zichzelf en naturel bleven, dus hun eigen kinderlevens en – problemen meer dan geloofwaardig over het voetlicht brachten. Daarbij werden zij zeker geholpen door Ethan Hawke, die als de ex – vader een fraaie rol speelde, zijn kinderen inspireerde en overeind hield binnen alle narigheid die hen in hun thuissituatie overkwam, met alcoholische en gewelddadige stiefvaders en een moeder die verdwaalde in haar eigen ambities. Narigheid genoeg, zo op het eerste gezicht, zou de buitenstaander kunnen denken. Maar die zonk toch in het niet bij alle aanstekelijke pret en het optimisme dat juist in de ontmoetingen van Mason en Samantha met hun vader besloten lag. En omdat dit alles gevat was in het fraai gefilmde decor van de staat Texas en ondersteund werd door precies goed gekozen muziek, kon de geweldige film die ‘Boyhood’ is, dus ontstaan en dat kijkgenoegen opleveren dat het mij bracht en dat er best wel eens toe zou kunnen leiden dat ik er over enkele maanden opnieuw een hele avond voor over heb.
robschimmert 