Bij alle ophef welke ontstond naar aanleiding van de aankondiging dat Max Verstappen, de zoon van … dus, volgend jaar als jongste debutant ooit aan de Formule 1 – races gaat deelnemen, mogen gerust de nodige kanttekeningen geplaatst worden. Al was het alleen al om de gemaakte heisa tot zijn feitelijke en gerechtvaardigde proporties terug te brengen. Want hoe professioneel is een sport, als het al die naam verdient, als daar net zeventien jaar geworden jongelingen op het hoogste niveau mogen mee-acteren? Wat is er ethisch aan om een knul die nog niet de leeftijd heeft om volwaardig aan het Nederlands verkeer te mogen deelnemen, rondjes op circuits te laten jakkeren met snelheden die op geen enkele straat of autoweg waar ook ter wereld gerealiseerd kunnen worden. Omdat het te gevaarlijk is voor de betreffende automobilist zelf dan wel voor zijn medeweggebruikers. Zo’n knul, die natuurlijk als die doorsnee puber bezeten van snelheid is, wordt met een bolide losgelaten om dan wel veel harder dan tweehonderd kilometer per uur te rijden. Zijn er geen twintigers die daar mentaal en fysiek, dus prestatief, veel geschikter voor zijn?
Of speelt er dan toch iets anders en schuilt er mogelijk een niet zo zichtbaar addertje onder het gras waardoor die Max nadrukkelijk gepushed wordt om zich toch vooral aan dit circus te wagen? Het zou zo maar zijn vader kunnen zijn die hem met name die kant op duwt, om aldus via zijn zoon los te komen van zijn frustraties die hij opliep als brokkenpiloot en als volledig mislukt formule 1 – coureur, nog los van het feit dat hij maatschappelijk ook nauwelijks iets heeft gepresteerd. Waar kinderen al niet goed voor zijn en in dit geval die zoon Max, die voor zijn vader de kastanjes uit het vuur mag halen, met alle risico’s voor hem vandien. Dat is zo ongeveer het spectacle coupé dat ons werd bereid met die wat mij betreft veel te voorbarige, dus dubieuze introductie van de puber Max Verstappen als formule 1 – coureur. Waarbij nog het meeste verbazing opriep de gretigheid, om niet te zeggen geilheid, waarmee de autosportjournalistiek zich op dit curieuze nieuws van aanstaande kinderarbeid stortte. Alsof er een wereldwonder was geschied. Met daaraanvolgend de voor mij logische vraag of al die verslaggevers nog wel helemaal goed bij hun hoofd waren.
robschimmert 
Als Jos mislukt is, (de meest succesvolle Nederlandse F1 coureur ooit) dan zijn ze allemaal mislukt. Jos gold destijds als een supertalent, maar hij heeft onderschat wat er allemaal bij kwam kijken. (teamorders, intriges, valsspelende teamgenoten) Hij was in het begin (en dat was bepalend) niet professioneel genoeg en had ook nog een hele rare manager.
Max is ook een supertalent met racegenen van beide zijden. Het is waar dat Jos alles op alles heeft gezet om zijn zoon die kans te laten pakken die hij zelf nooit heeft kunnen pakken, maar goed, er zijn vaders die het beroerder doen. Mocht dit goed uitpakken zal Max hem wel dankbaar zijn lijkt mij. Vergelijk je de prestaties van Max tot nu toe dan springt hij ver boven zijn leeftijdsgenoten uit. Twintigers en dertigers die het eerder probeerden (Nederlanders) bleken er niks van te kunnen. (in vergelijking dan) Eens komt het moment, en dat moment is nu. Hup Max, ik voorspel de eerste nederlandse wereldkampioen.
auto’s en zo dat komt al gauw gevaarlijk en volwassen over en dat is het ook wel. Ik zou het niet onderschatten. Maar goed, over turners en dansers piept ook niemand terwijl die toch op een heel volwassen manier en niet heel zuinigjes aangepakt worden om vooral maar top te kunnen leveren. Zo zijn er nog wel meer sporten. Maar dat kwam zo bij mij op.
Hij heeft bewezen dat hij hard en goed kan rijden. Of dat nu met een kart, een formule3 of een F1 wagen is maakt voor de eigenaar niets uit…. Als het maar zo hard mogelijk gaat.
Ik dacht nog ‘goh daar maak je geen vrienden mee (Mack in gedachten hebbende)’.
Ik vraag me af of hij wel achter het stuur mag gaan zitten zonder rijbewijs. Ik vind iedere topsport het toppunt van krankzinnigheid omdat er een heel eenzijdig leven geleden wordt, alles wordt opzij geschoven om in één ding de top te bereiken. Meestal zijn het kinderen die door hun ouders gepushed worden om iets te bereiken dat ze eigenlijk zelf ambieerden maar in mislukten. Die top duurt maar kort, als ie al bereikt wordt.