“We zijn er bijna”

Wie de gedachte heeft dat er tenminste nog iets is overgebleven van de idealen uit de jaren zestig en van de generatie of leeftijdsgroep die daar toen pal voor stond, moet langzamerhand wel van een koude kermis thuis komen en konkluderen dat elk idee dat die kant op gaat, alleen maar een illusie genoemd moet worden. Met als meest overtuigend bewijs van die totale ontluistering het programma van Omroep Max dat de titel “We zijn er bijna” draagt. In een aantal uitzendingen wordt verslag gedaan van een groepsreis van senioren die met hun caravan gezamenlijk erop uit trekken met eenzelfde reisdoel en onder een uniforme leiding, die structuur geeft aan dat mobiele collectief op leeftijd, waarvan toch gauw zo’n dertig, veertig ouderen deel uitmaken. Met de vlag van de burgerlijkheid in top wordt vijf weken lang tezamen vakantie gevierd. Omdat de tijd blijkbaar toch verdreven moet worden en dat voor menigeen een te grote inspanning blijkt, worden er uiteraard groepsaktiviteiten georganiseerd. Een jeu de boules – concours, een mannenontbijt, een salade – avond en uiteraard de nodige spelletjes, met daarnaast flink wat excursies. Een mens moet immers wat in den vreemde, maar kan dit lang niet altijd alleen en op eigen initiatief.

Zodat deze senioren vaker bij de hand worden genomen en eigenlijk permanent aan de praat worden gehouden zonder dat ze daar iets voor hoeven te doen of hun fantasie dienen te gebruiken. De enige momenten dat ze op zichzelf worden teruggeworpen, doen zich voor op de dagen dat de deelnemers vrij hebben en hun eigen gang kunnen gaan. Wat over het algemeen leidt tot een permanent bivak voor de eigen caravan, zonder dat er een poot wordt verzet. Met daaruit voortvloeiend het treurige beeld van een groep mensen die jaren terug grotendeels hun idealen moeten hebben gehad, maar die in de loop van de tijd daarna blijkbaar hebben ingeleverd zonder dat er nog iets voor in de plaats heeft kunnen komen. Omdat hun verbeelding die indertijd zo onstuimig aan de macht was, er lelijk bij is ingeschoten en daarvan dus niets overbleef, hoogstens is vervangen door een zichtbaar onvermogen, door onmacht om aan het leven op reis en tijdens vakantie enigszins spannend vorm te geven. Zodat dat de konklusie wettigt dat het dan thuis wel helemaal niks kan zijn en dus de alledaagsheid, de routine wel bepalend zullen zijn in een leven waaruit de idealen, de verbeelding verdwenen zijn en normen en waarden gestold zijn in hun eigen gelijk, nu ze er bijna zijn.

Advertentie