Voor wie de watersnood in 1953, het treinongeluk in Harmelen en de vliegramp op Tenerife bewust heeft meegemaakt, moeten dit wel erg verwarrende tijden zijn geworden. Uiteraard kwamen die desastreuze gebeurtenissen van toen bij ieder de huiskamer binnen en was men er een aantal dagen diep van onder de indruk en zwaar aangeslagen, leefde men mee met nabestaanden. Maar na korte tijd ging het leven wel verder. Moest het verder met het dagelijkse werk en de strijd om het bestaan. Wat in een schrille tegenstelling staat tot wat we nu al weken om ons heen zien gebeuren na de vliegramp met de MH 17, die natuurlijk onmetelijk verdriet bij de betrokken families heeft gebracht. Met daarnaast een omgeving, direkt, maar nog meer indirekt, die zichzelf ook tot slachtoffer heeft verklaard en zich dus ook overstelpt weet door een rijstebrijberg van goede adviezen vanuit de rouwindustrie, die langzamerhand ook een formaat heeft gekregen waar je u tegen zegt, met steeds weer die onvermijdelijke Slachtofferhulp voorop. Want zonder schijnt onze samenleving niet meer te kunnen, terwijl we zo de mond vol hebben over zelfredzaamheid. De afgelopen weken lukte dat kennelijk niet zonder dat echt duidelijk werd wat de werkelijke toegevoegde waarde was van al die zogenaamde rouwexperts. Waarvan de kroon nu wel wordt gespannen door ene Ine Spee, die crisisadviseur is bij het Instituut voor Psychotrauma en die ook meewerkte aan een brochure die ongevraagd naar alle scholen is gestuurd.
Met daarin adviezen en steuntjes in de rug voor die onderwijsinstellingen die een leerling of werknemer verloren. Alsof mevrouw Spee op dat gebied extra wijsheid en ervaring in pacht zou hebben met haar suggesties om gedenkhoekjes in te richten, om rouwen en spelen te combineren, om dromenvangers te knutselen plus een instructie om de rouwprocessen binnen school in de goede volgorde te laten verlopen. Waarmee precies duidelijk wordt waar het momenteel in zulke omstandigheden zo wringt. Namelijk dat mensen in hun problemen door wat hen overkomt, niet meer met rust gelaten worden, niet meer hun eigen weg mogen kiezen, maar zich besprongen weten door al die zelfverklaarde autoriteiten met hun, overigens goed bedoelde, adviezen. Met daaromheen ook nog eens een goegemeente, die zich in haar solidariteit, ook tot slachtoffer benoemt, met geen ander gevolg dan alleen maar een drukkende last welke rouwen en verdriet nog stukken lastiger maakt, en nog wel het meest de weg terug en omhoog, terwijl dat op de eerste plaats de bedoeling van al die verwerking is. Zouden we dat dan vroeger toch stukken beter hebben begrepen en hebben gedaan? Omdat we het zelf moesten doen en daar ook de kans voor kregen, en niet voor de voeten werden gelopen door Slachtofferhulp en Ine Spee…….
robschimmert 
Ook Justitie laat je niet met rust na een vreselijk auto ongeluk komen ze na een half jaar c.q. een jaar, waarin alle moeite is gedaan de draad weer op te pakken, met een rechtszitting. Wat betreft een normale rouwverwerking is dit ronduit een rampland te noemen.