‘Roem’ en zelfdiskwalificatie

Natuurlijk is het diepste verlangen van ieder mens, hoe heimelijk ook, om groots en meeslepend te leven. Er zijn bewijzen genoeg voor de geldigheid van de stelling dat niemand de eigen anonimiteit als de hoogste levensvervulling ziet noch er naar zou streven om er helemaal niet toe te doen. Zie maar eens welk succes de gossipjournalistiek door middel van de roddelbladen en rubrieken op televisie heeft. Want daar wordt de wereld toch half en half voorgespiegeld die menigeen voor zichzelf als ideaal heeft gesteld. Wie wil er niet die paar momenten van roem beleven of op zijn minst aan de status van BN’er ruiken? En hoe die doelstelling of illusie wordt gerealiseerd lijkt er nog weinig toe te doen getuige de kansen die door de media, en meer in het bijzonder op de respektievelijke televisiezenders, daartoe worden geboden. Met als uitkomst een resultaat dat niet is om aan te zien, de middelmaat niet overstijgt en eerder alleen maar treurigheid uitstraalt, de enkele hoge uitzondering daargelaten. Tenenkrommend kan gerust het gedrag genoemd worden dat mensen tonen en dus ook laten registreren om ‘in the picture’ te kunnen komen, om van die kortstondige roem die met hun verschijning op de beeldbuis gepaard gaat, te mogen genieten.

Waartoe men al niet bereid is om even meer dan anderen in beeld te komen, leidt tot net zo weinig vrolijkheid als het merendeel van de uitingen op de sociale media die er uiteindelijk ook op gericht zijn om aan de anonimiteit te ontstijgen. Want waarom zou men anders een mening laten horen of een portret dan wel foto van zichzelf laten zien? Het is toch een middel om er op een of andere wijze toe te kunnen doen, waarbij het zelfkritisch vermogen vaker wordt losgelaten. Loop Twitter en Facebook maar eens op willekeurige momenten op een dag na en de moed zinkt je in de schoenen bij het aanschouwen van zoveel gebrek aan originaliteit die vaker ook nog eens samenvalt met een tekort aan terughoudendheid als dat tenminste afgemeten wordt naar de mate waarin buitenstaanders, relatieve dus, een inkijk geboden wordt in de eigen levenssfeer. Wat de vraag oproept of dat wel moet en nodig is en of mensen zichzelf niet zo voorbijlopen in hun streven om er in enig opzicht echt toe te kunnen doen, om de anonimiteit te ontstijgen dat het tot zulke kritiekloze uitingen leidt, waarmee men zichzelf de facto degradeert. Of is het een kenmerk van deze tijd dat zo’n zelfdiskwalificatie ook niemand meer iets kan verdommen? Omdat je er uiteindelijk kennelijk toch mee scoort…….

Advertentie