Zelfs zeventig jaar na afloop van de Tweede Wereldoorlog schieten bestuurders in Nederland nog altijd in een kramp zodra de staat Israël of de Joodse bevolkingsgroep in het geding is en het mikpunt wordt van protesten uit de samenleving. Autoriteiten lopen op eieren en voelen zich weer meteen verantwoordelijk voor alle mogelijke Westerse en humanitaire waarden die bedreigd zouden worden door het optreden van demonstranten, die zich willen laten horen tegen de wijze waarop Israël zich meent te moeten beschermen tegen Palestijnen die ook een plek onder de zon op de Westelijke Jordaanoever of in de Gazastrook opeisen. Wat met steeds meer geweld en een groeiende minachting voor de menselijke waardigheid gebeurt, waardoor een leven van een kind, een vluchteling of zwangere vrouw niet meer lijkt te tellen. Als de grenzen van de staat Israël maar zeker zijn, is alles in elke vorm gerechtvaardigd, luidt het motto in Tel Aviv. Waar dat toe leidt, laten de dagelijkse beelden in de journaals en de aantallen doden zien en kan dan ook niet anders dan tot die felle protesten leiden, waarbij in alle emoties de nuances vanzelfsprekend wel eens zoek kunnen raken, dus tot uitwassen leiden met direkt daaropvolgend de verontwaardiging bij de Nederlandse bestuurders, die zoals al gezegd een ongemakkelijk gevoel en gedrag tonen zodra Israël en de Joden het in een deel van de publieke opinie moeten ontgelden.
Waarna ze in de valkuil van selectiviteit terechtkomen. Want het is natuurlijk erg eenvoudig om grote woorden van spijt en boosheid te gebruiken over het taalgebruik van die meestal jonge demonstranten die je een gebrek aan kennis over de Tweede Wereldoorlog nog niet eens echt kwalijk kunt nemen omdat vooral oudere generaties het onderwijsstelsel en de kwaliteit ervan verwaarloosd hebben. Waardoor het gemakkelijk praten en kwaad zijn is en de selectiviteit van die algehele verontwaardiging helemaal stuitend wordt omdat ook nu weer geen enkele bestuurder op landelijk niveau ook maar een kritische noot heeft durven plaatsen bij de misdadigheid van het Israëlisch optreden in de Gaza-strook, dit in tegenstelling tot de secretaris-generaal van de VN, Ban Ki Moon, die wel zijn nek durfde uit te steken. Zodat de konklusie gerechtvaardigd is dat al die spierballentaal van de Nederlandse autoriteiten tegenover die demonstranten niets met flinkheid en doortastendheid te maken heeft, maar meer met de lafheid die blijkbaar inherent is aan het Nederlands bestuur, dat ook zoveel burgemeesters in oorlogstijd opleverde, waaraan met name de Nederlandse Joden hun zo betreurd lot en onze huidige bestuurders de kramp en hun schuldgevoel te danken hebben.
robschimmert 