Het is naast het Journaal en de sportuizendingen nog een van de weinige programma´s waar ik met plezier naar pleeg te kijken. Omdat niet die hoge toon die tegenwoordig zo in zwang is, wordt aangeslagen, er in feite nog normaal wordt gesproken en verteld over ervaringen die samenstelster Floortje Dessing op haar wonderlijke en verre reizen opdoet. Nergens is er ook maar een spoor van opwinding bij haar te bekennen, terwijl zij er, komend op de meest exotische plekken en daar ook nog eens de meest bijzondere mensen ontmoetend, toch alle reden voor heeft. Wat dus absoluut niet gebeurt. Geen zweem van overdreven emotie. Hoogstens dat extra scherpe oog voor een opmerkelijk detail dat zij de kijker bepaald niet wil onthouden, aan deze in feite alleen wil doorgeven. Waarmee haar rol precies is omschreven. Want ze functioneert als intermediair tussen het Nederlands 
televisiepubliek en dat verre en meestal ook onbekende reisdoel dat zij onder de aandacht wil brengen, in alle facetten en aspecten die een nader licht kunnen werpen op die verre bestemming.
Waarbij de mensen die daar leven en vertoeven als extra dimensie aan haar verslag worden toegevoegd, met als resultaat vaker een informatieve en onderhoudende reportage, zoals ook gisterenavond was te zien met daarin de opvallende wederwaardigheden van een vrouw uit de omgeving van Antwerpen die al zeven jaar lang haar heil bij een gaucho aan het eind van de wereld bij Kaap Hoorn in Chili vond. Zonder dat ze ook maar in een enkel opzicht deel had van de geneugten van het moderne leven en waarover zij, dus over dat bestaan waarin nog alleen de essenties van het leven tellen, meer dan behartenswaardige zaken had te vertellen. Dankzij de tussenkomst en de discrete rol van Floortje Dessing, die slechts zichzelf was, op de achtergrond bleef en met een enkele vraag uitsluitend de voorwaarden schiep voor een uitzending waar je drie kwartier geboeid naar bleef zitten kijken. Misschien wel vanwege die mensen die zich toonden zoals we mogelijk zelf diep in ons binnenste zouden willen zijn. Of anders toch zeker door Floortje die met haar gewoonheid ons het idee geeft dat zo’n reis naar een exotisch doel ook best iets voor ons kon zijn. Omdat zo te zien een kind, als we Floortje zo mogen noemen, de was lijkt te kunnen doen.
robschimmert 