De schijn van nationale rouw

Dat de dag van nationale rouw niet aan mij was besteed, heb ik hier gisteren al omstandig proberen uit te leggen. In die zin dat mijn eigen omgeving wat dat betreft al toereikend en ook overzichtelijk genoeg is om tot de juiste sfeer van inkeer en medeleven te komen. Zo’n klein kader volstaat voor mij, terwijl ik de gerede kans loop om juist in de collectiviteit van die gezamenlijke rouw mijzelf te verliezen. Hoezeer ik mijn gelijk daarin mag koesteren, heb ik gisteren bij diverse gelegenheden kunnen zien, terwijl ik tegelijkertijd gewaar werd dat ik blijkbaar ook de greep op de tijdgeest kwijt ben aan het raken. Op bepaalde momenten bleek het mijn wereld niet meer die zich voor mijn ogen ontrolde. Want uiteraard keek ik wel naar fragmenten van de verslaggeving van de verschillende plechtigheden en gebeurtenissen, die dus meermaals verbazing bij mij opriepen en het gevoel dat wat ik zag toch ver van mij afstond. Wat vooral werd ingegeven door mijn idee en perceptie dat rouw zich in soberheid en ingetogen behoort af te spelen. Zo zijn onze gewoonten en zo zijn onze manieren, althans als ik mijn wereldbeeld volg. Waarmee het klaterend applaus voor passerende lijkwagens zich moeilijk laat verenigen en naar mijn oordeel veel weg heeft van uiterlijk vertoon als ik bedenk dat dat geklap opklinkt voor een kist met daarin een lichaam van een persoon die men onmogelijk kan kennen.

Dus hoezo medeleven als dat zich zo op een abstractie richt en wat moet ik mij er in die vorm bij voorstellen? Zo mogelijk nog verwarrender en tegelijk zelfs irritanter was dat beeld van toeschouwers die onmogelijk als zodanig betiteld konden worden omdat het merendeel ervan zijn ogen niet richtte op de stoet van lijkauto’s die passeerde, maar het drukker had met kijken naar de eigen smartphone of fototoestel omdat daarmee opnamen moesten worden gemaakt, die dan waarschijnlijk later en thuis nog eens goed bekeken konden worden. In mijn ogen problematisch gedrag, want al helemaal niets met medeleven te maken heeft, maar eerder gericht lijkt op de bevestiging van het eigen ego, waaraan het vastleggen van de eigen aanwezigheid bij die passage van lijkauto’s welhaast noodzakelijkerwijs verbonden is. Blijft nog iets over dat mij wel opviel, maar verder minder zwaar woog, hoewel ik er ook een enkel vraagteken bij zet, namelijk de cascade aan rouwstrikken en halfstok hangende vlaggen die reeksen van Facebook – accounts sierden. De bijdrage en de betekenis ervan ontging mij grotendeels, hoogstens dat het ook te maken had met die nationale rouw die deze eruptie van eenvormigheid teweegbracht, zonder dat ik er een andere konklusie aan kon verbinden dan dat het iets uitdrukte van “Kijk ons eens medeleven”. En daarmee eigenlijk ook meer op de manifestatie van het eigen ik was gericht, zij het dat het verder ook geen kwaad kon, maar mij als zodanig wel opviel.

Advertentie