Hoe het anderen vergaat, durf ik niet te zeggen. Maar het lijkt me sterk dat ik de enige ben die een ongemakkelijk gevoel heeft bij die dag van nationale rouw, die plotseling over ons is afgekondigd en vandaag wordt gehouden. Want wat moet ik met die formele gezamenlijkheid in verdriet en meeleven met de nabestaanden? Wat voegt het nog toe aan alle emoties die ik ook sinds afgelopen donderdag had, vanaf het moment dat dat Maleisische verkeersvliegtuig uit de lucht werd geschoten. Ik ben me kapot geschrokken toen ik het nieuws hoorde. Ook ik walgde bij het zien van de beelden van anarchie, plundering en chaos op de plek waar het toestel was neergestort. Natuurlijk kreeg ik de koude rillingen toen de koeltrein zich met al die bodybags en lichamen daarin in beweging zette in de richting van Charkov. Woede en onmacht wisselden zich bij mij af als ik dacht aan de rol van de separatisten, Poetin en de kliek om hem heen. En uiteraard schoot ik vol wanneer de gezichten van slachtoffers, jong en oud, bekend en onbekend, Limburgs of verder weg, aan mijn oog voorbij trokken en deelde ik de emoties van Frans Timmermans volledig, zoals hij deze in zijn speech in de Veiligheidsraad wist te verwoorden. Kortom, de afgelopen vijf, zes dagen werden mijn leven, gevoelens en gedachten in belangrijke mate beheerst door wat bijna driehonderd onschuldige medemensen was overkomen.
Ik heb mijn best gedaan om in hun huid te kruipen en probeerde mij te verplaatsen in het verdriet dat hun nabestaanden, familie, geliefden, vrienden en kennissen heeft getroffen. Op mijn manier heb ik bovendien getracht om daar uiting aan te geven in de vorm van enkele blogs, welke dan weer gedeeld werden door lezers en bezoekers van mijn weblog. Waarmee ik mijn aandeel in de spontane rouw en het collectieve verdriet ruimschoots heb gehad, waar anderen dit op Facebook, Twitter, in condoleanceregisters of tijdens stille tochten tot uitdrukking brachten. Dit alles omlijst door de overvloed aan aandacht die de media terecht aan deze tragedie besteedden om aldus ruimte en voorwaarden te scheppen voor die massale behoefte aan medeleven en rouwbeklag, welke dan ook de vormen en omvang konden aannemen die ze uiteindelijk kregen. Met logischerwijs daarom nu de vraag van mijn kant die voortkomt uit mijn ongemakkelijk gevoel, wat zo’n dag van nationale rouw nou uiteindelijk nog heeft te betekenen en toe te voegen aan het leed dat de natie en alle leden daarvan allang voelen en ook lieten zien. De zin ontgaat mij ervan zonder dat ik overga tot de orde van de dag. Daarvoor is er een te diepe wond geslagen, die dus echt niet verdwijnt door dit initiatief dat zo maar uit de lucht is komen vallen en er vermoedelijk bij is gehaald om nog eens de omvang van alle verdriet en rouw af te kunnen meten.
robschimmert 
Vandaag de fifa meedelen, dat we er over vier jaar niet met duizenden oranje-gekken door de straten van Moskou in polonaise lopen te hossen alsof 17 juli 2014 nooit geweest is !!
En hebben we in de Ukraine ook niet eens gevoetbald?
Voor de nabestaanden, de indirect getroffenen lijkt het me wel een troost, dat zo’n dag wordt afgekondigd.
Na het dagenlang respectloos banjeren over het terrein waar de lichamen terecht kwamen in Oekraïne, vind ik het goed dat de slachtoffers op deze waardige wijze worden getransporteerd. Een dag (inter-)nationale rouw is niet alleen voor deze slachtoffers, maar zie ik als stilstaan bij alle onschuldige slachtoffers van zinloze (zijn ze dat niet allemaal?) oorlogen die ook nu nog overal ter wereld worden uitgevochten. En als protest hiertegen.