Ze heeft nooit echt aan de weg getimmerd. Ze verkoos haast de anonimiteit om steeds in het voetspoor van de Vijftigers, de vernieuwers van de naoorlogse dichtkunst, die dat ook met veel tamtam konden en mochten doen, haar fraaie gedichten te schrijven. Want waar kwam je nou Ellen Warmond (1930 – 2011) in de publiciteit tegen, terwijl ze de aandacht gezien de kwaliteit van haar werk alleszins verdiende? Het volgende gedicht “Je bent” is het overtuigend bewijs van die bijna – ontkenning, die ten onrechte heeft plaats gevonden, hoewel zij daar met haar bescheidenheid en teruggetrokkenheid ook wel aan heeft meegewerkt:
Je bent gewoon je bent
gewoon een mens dat is
een warm en onontwarbaar wezen
en toch kun je gebeuren als een wonder
want ik heb je geroepen in mijn slaap
ik riep je liefde
door eigen honger
in de eigen stem ontwaakt
zag ik: ik heb je niet gedroomd
hier ben je je bestaat
ik heb je liefgehad
dit is de nacht
ik heb je lief
ik heb je niet bedacht.
robschimmert 