Eeuwige tweeden

Als het idee mocht bestaan dat Nederland alleen in het voetbal net niet goed genoeg is om wereldkampioen te worden, maar wel capaciteiten voldoende bezit om op een leuke manier de tweede viool te spelen en die noodzakelijke bijrol te vervullen die een finale tot een echte finale en wedstrijd maakt, dan is dat een levensgroot misverstand. Want in een andere, populaire zomersport gooien wij ook hoge ogen om de rangen achter de winnaars te vullen. Tweede, derde en vierde plekken in de Tour de France. Het houdt er niet mee op voor de Nederlandse wielrenners, die aldus in het kielzog en de voetsporen van die eeuwige tweede, Poulidor, blijven treden. Slechts twee keer leverde ons land een winnaar van de Ronde van Frankrijk, maar wel in de vorm van zo´n gesublimeerde wieltjesplakker, zoals Jan Janssen en Joop Zoetemelk toch waren en die dus konden zegevieren bij gebrek aan een aanwezige vedette of campionissimo. In welke triomfen tegelijk de bron van het geloof, van de overtuiging gelegen moet zijn dat wij ook die grote talenten en kampioenen in ons midden hebben. Waaraan jaar in, jaar uit uitdrukking wordt gegeven, welke ook nog met een hardnekkigheid blijft doorgaan die bijna grenst aan eigenwijsheid en gebrek aan inzicht, omdat de wens alsmaar de vader van de gedachte blijft. Met als gevolg dat we het ene na het andere talent het net niet hebben zien halen of zagen stuiten op die eeuwige tweede plek.

Zoals daar bijvoorbeeld waren Erik Breukink, Gert – Jan Theunisse, Steven Rooks, Michael Boogerd die weliswaar nog hun palmares haalden, maar ook niet die belofte wisten in te lossen die hen wel was toegedicht. Een lot dat evenzo talenten als Thomas Dekker en Kai Reus wachtte, met dien verstande dat dat in hun geval, al of niet door eigen toedoen, in de knop werd gebroken. Waarna het koor waaruit al die loftuitingen zo voorbarig klonken, verstomde en stil viel in afwachting van nieuwe Nederlandse wielerhoop, die zich ook prompt aandiende in de persoon van Robert Gesink, Bauke Mollema, Steven Kruijswijk, Tom Dumoulin en Wilco Kelderman. Welke door de geschiedenis zo gewaarschuwd zouden moeten zijn, dat ze zeker voor twee gingen tellen. Wat hoogst twijfelachtig lijkt, nu ze stuk voor stuk omhoog geschreven en geschreeuwd worden en evenzo dieper lijken te gaan vallen. Het ziet ernaar uit dat het lopend wielerseizoen en nog meer de Tour de France zoals die zich momenteel afwikkelt, uitmondt in een geschiedenis die een herhaling is van voorgaande jaren en dus precies past in de Nederlandse wielerhistorie, met alleen plaats voor zilver, dat toevalligerwijs symbool staat voor het spreken, dat wij wel als de beste kunnen als we maar niets hoeven waar te maken.

Advertentie