Mensen kunnen het elkaar braaf lastig maken. Hoewel dat niet per se hoeft voort te vloeien uit kwade bedoelingen of boze opzet, de enkele uitzondering daargelaten. De complicatie, de narigheid in het sociale verkeer wordt vooral veroorzaakt door een ander menselijk tekort, waardoor men vaker finaal langs elkaar heen blijkt te fietsen. Verwachtingspatronen die op foute waarnemingen of veronderstellingen zijn gebaseerd, leiden namelijk vaker tot die misverstanden, dat onbegrip dat weer ten grondslag ligt aan conflicten, familieruzies of andersoortige spanningen. Waarbij die misplaatste verwachtingen hun grond bijvoorbeeld kunnen vinden in foutieve zelfbeelden of inschattingen van situaties of omstandigheden welke weer niets van doen hebben met een werkelijkheid zoals die feitelijk of objectief is. Zodat mensen zich gepasseerd of op hun tenen getrapt kunnen voelen, vinden dat hun onrecht is of wordt aangedaan of zich niet serieus genomen weten. Zo kan dan ook al dat kinderverdriet ontstaan als er niet die uitnodiging voor een verjaardagsfeestje in de bus valt. Of kan een ego danig gekrenkt worden als een promotie of salarisverhoging aan een kollega gegeven wordt. En leidt de plaats op de reservebank vanzelf tot de teleurstelling die er niet zou zijn bij een opstelling in het basisteam. Met gefnuikte ambities heeft dit allemaal niet zo veel van doen.
Eerder, zoals al gezegd, met kromme zelfbeelden en misplaatste verwachtingen die meestal niet stroken met een werkelijkheid die wel eens heel anders kan zijn dan doorgrond in de eigen beleving. Wat bepaald niet het voorrecht is van de jeugd, of op naïveteit of gebrek aan levenservaring wijst. Hoewel je nog niet der dagen zat toch zo veel eerder een buil kunt vallen. Maar er blijken ook genoeg ouderen te zijn die het nooit zullen leren of geweigerd hebben om zich te laten tekenen door het leven, dus even zo vlot en gemakkelijk in vroegere fouten vervallen dan wel deze herhalen, omdat ze zijn zoals ze zijn. Dom, oerdom. Want zo kun je gerust genoemd worden als je totaal van je stuk bent als je bij een overlijdensannonce niet die uitnodiging voor het aanwezig zijn bij de koffietafel aantreft, terwijl je die wel had verwacht. Waarna hemel en aarde bewogen wordt en iedereen in de omgeving wordt aangesproken naar aanleiding van deze kennelijke omissie, die zo maar nog een spoor blijkt te kunnen trekken in het zieleleven van die tachtigjarige, die niet heeft geleerd dat verwachtingen slechts ontleend kunnen worden aan de werkelijkheid zoals deze is, maar niet zoals die wordt ervaren en ondervonden. Waar dan ook veel menselijk leed begint en dus het scenario voor “Vermist”, “Het familiediner” en “Spoorloos” wordt geschreven en zo een bron voor andermans amusement vormt. Maar dat is een ander aspect van het menselijk tekort, waar nodig ook eens iets over moet worden geschreven.
robschimmert 
Ik ben altijd al blij als die uitnodiging er niet bij zit. Aan de andere kant kan ik mee voorstellen dat mensen zich dan gedegradeerd voelen, dat ze dit ervaren al er niet meer bij horen.
Alleen de reactie daarop hou je bij jezelf, degene die in de kist ligt kan daar ook niets aan doen.
Ja, dat is wel treurig dat je ineens niet blijkt te behoren tot een select gezelschap van vrienden van de dode. En dat je daar dan stennis over gaat maken. Sterf ter plekke, zou ik de dode toewensen.