Aan fantastische vertellingen is er in Limburg geen gebrek. Met name dankzij het regionale sufferdje, Dagblad de Limburger, dat zijn abonnees en overige lezers bijna dagelijks meent te moeten bedienen met de meest ongelooflijke verhalen. Waarschijnlijk omdat er niets anders te melden valt en er geen nieuws is in een provincie waar nu eenmaal weinig tot niets gebeurt. Zodat je wel nieuws moet maken of verzinnen gezien de noodzaak dat er wel elke dag een krant uitgegeven moet worden. Met de meest bizarre gevolgen, waaronder artikelen zoals het broodje aap dat vandaag op de Limburgse ontbijttafels belandde en dat bereid zou zijn geweest door B & W, politie en justitie in Maastricht, als we Dagblad de Limburger tenminste mogen geloven. Want in de bestuurlijke gelederen, die belast zijn met de handhaving van het ingezetenen – criterium in relatie tot het coffeeshopbeleid lijkt de paniek behoorlijk te hebben toegeslagen omdat er juist in Maastricht van de beoogde en beloofde vermindering van drugsoverlast, doordat buitenlanders in die etablissementen niet meer mogen worden toegelaten, weinig tot niets blijkt terecht te komen. Dus moet er een oorzaak gevonden worden, die uiteraard niet bij de handhavers ligt. De zelfkritiek is in bestuurlijke kringen immers dun gezaaid en nog wel het meest in Limburg met Maastricht daarin als hottest spot.
Zodat als er geen aanwijsbare reden te vinden is voor die nog altijd aanwezige drugsoverlast, die meteen het failliet van dat nieuwe coffeeshopbeleid betekent, er nog altijd een verklaring verzonnen kan worden die uiteraard grif naar de samenleving wordt gecommuniceerd bij monde van Dagblad de Limburger, hongerig als die krant immers dagelijks is naar kopij en daarom best aan het handje van een in verlegenheid gebrachte overheid wil lopen. De pers als schildknaap van het bestuur. Geen ongewoon fenomeen en dus dichterbij dan gedacht en ook nog eens aktueel als vandaag breeduit op de voorpagina en de pagina’s twee en drie van de Limburger wordt uitgemeten dat het er veel van weg heeft dat de drugsoverlast in Maastricht georkestreerd is door de coffeeshops, dat de drugshinder in scène kon zijn gezet. Met allochtonen als de hoofdrolspelers die betaald worden om de dealer te spelen en tegelijkertijd de daardoor veroorzaakte hinder naar de meldpunten door te bellen. Zo stond het er echt. Bijna schaamteloos. Wat je dus blijkbaar mag verwachten van een overheid die in paniek is geraakt en haar beleid in diskrediet ziet gebracht. Maar dat een krant zich laat spannen voor het karretje van paranoïde bestuur slaat natuurlijk alles en wekt de verwachting dat nog vele broodjes aap uit dezelfde koker zullen komen.
robschimmert 
De krant lees ik al jaren niet meer. Die liegen steeds vaker om alleen maar aan artikelen te komen.