Kersenpluk in de Vaucluse

Op 10 september van het vorig jaar schreef ik onder de titel “Moderne kersenpluk” dat ik mijn jeugd heb doorgebracht in de Betuwe. Waardoor alle traditionele technieken van de fruitpluk mij maar al te bekend zijn. Ik heb ze namelijk van nabij gezien en ze ook zelf beoefend. Met als hoogtepunt elk jaar weer de oogst van de kersen, midden in het zomerseizoen, dus op de mooiste dagen. Dat gebeurde met de hand, kers voor kers en dus behoorlijk arbeidsintensief. In de zestig jaar daarna blijkt, hoe onwaarschijnlijk dat op het eerste gezicht lijkt, ook de kersenpluk gemechaniseerd. Niettemin ben ik dat ambacht toch blijven beoefenen, niet meer geregeld en zeker niet in de Betuwe, de streek die ik immers al meer dan veertig jaar geleden achter mij heb gelaten. Nee, de vreugde van de traditionele kersenpluk, met dat bekende strekken en reiken en zoeken naar de lichaamsbalans, mocht ik zoveel jaren later naar hartelust beleven in de Vaucluse, in het Zuidoosten van Frankrijk, waar kersenbomen gelukkig nog de hebbelijkheid hebben om her en der en vooral niet geordend te groeien en bloeien. Met als gevolg dat hun vruchten voor ieder die er passeert en er het eerste bij is, voor het plukken en soms voor het oprapen zijn. De Hedelfinger, de morellen en de lekkerste van allen waar je je onmatig te buiten aan kon gaan, de oranjerode vleeskersen die zich altijd in hun onmatige hoeveelheden aandienden.

Onvervaard en gretig, bijna op voorhand verslaafd omdat het genot van het vorig jaar maar al te vers in de herinnering lag, ging ik er op los om van geen ophouden meer te weten. Althans zo verging het mij steeds als ik ergens zo’n eenzame kerselaar zag staan, welke mij onherroepelijk tot stoppen dwong. Om allereerst mijn eerste trek te bevredigen om vervolgens alles wat ik aan zakken of ander opbergmateriaal bij me had, met al dat heerlijks te vullen. En altijd weer met te veel omdat je immers nooit kon weten of je nog zo’n verdwaalde en rijk behangen kersenboom ergens anders zou tegenkomen. Wat uiteraard alsmaar weer gebeurde. Wisten ik Noorderling veel. Zodat ik ’s avonds na terugkeer in ons tijdelijk verblijf mij tegoed kon doen aan dat overheerlijke spul totdat ik mijn buik er vol van had. Wat maar niet wilde gebeuren en mij de volgende dag tot zo’n nieuwe raid en strooptocht verleidde en waarmee ik mijn dagen in die tijd in Frankrijk, in de Provence, in Roaix ook vulde en waaraan ik nog altijd de meest zoete herinneringen bewaar, die tot leven komen als ik bij de C1000 zo’n bakje kersen in de schappen tref, die ik evenmin kan laten rusten.

Advertentie