Laat voorop gesteld zijn dat niet alles in een mensenleven zin, een bedoeling of betekenis hoeft te hebben. Het mag gerust ook wel eens nergens over gaan. Leve de lol is op zijn tijd allerminst verkeerd en kan ook nog eens heilzaam werken, met dien verstande dat een ondergrens van ethiek en moraliteit daarbij uiteraard in acht genomen mag worden. Omdat we immers de beschaving pretenderen te omarmen, met als eeuwig durend motto het zalige niets doen dat immers door de Romeinen al was uitgevonden en dat gerust in stijl mag gebeuren. De zinnen verzetten op niveau, heet dat, en daarmee dus bepaald wel wat anders dan de troosteloosheid en niksigheid een podium geven. Wat niettemin zo vaak gebeurt als je maar je ogen open hebt en om je heen kijkt. Met als meest treurige voorbeeld daarvan dat zoveel gebezigde ‘terrasje pikken’, dat aldus verwoord beslist klinkt als een vastomlijnd doel van amusement, van tijdverdrijf. En natuurlijk is er niets mis met veel van die mensen die een plaats op een terras waar dan ook zoeken als aangename onderbreking van hun bezigheden.
Want er wordt door hen tussen de bedrijven door, of dat nu vertier of werk is, namelijk een stop, een rustpunt gezocht waar zo’n terras de aangewezen plek voor is. Maar daarnaast is er een kategorie van passanten op terrassen, voor wie het vertoeven daar een doel in zichzelf lijkt te zijn. Met de blik op oneindig, bijna gericht op onpeilbare diepten, haast op niks en nergens, wordt aan de doelloosheid van hun verblijf zin gegeven door al wat er om hen heen groeit en bloeit, maar vooral praat, zit en beweegt, te observeren. Niet om daar begrip of betekenis aan te ontlenen, maar gewoon omdat er daar verder geen andere bezigheid voorhanden is voor deze mensen die daar dus als het ware verlamd zijn door dat volslagen niets dat hen omgeeft en blijkbaar vervult. Met de holle blik vaker verborgen achter de zonnebril zijn ze maar wat gemakkelijk te herkennen, deze mensen die op die terrassen gekooid zijn in hun onmacht om zich anders te amuseren. De verveling krijgt daarmee een gezicht, dat eenvoudig is te traceren en dat een naam krijgt met dat doelloze ‘terrasje pikken’ dat dus helemaal nergens anders meer over gaat dan simpelweg naar mensen te kijken.
robschimmert 
In Eindhoven is het een dermate populair tijdsverdrijf dat je het bij mooi weer eenvoudigweg kunt vergeten ergens een plek te vinden, tenzij je op een wel heel incourant tijdstip gaat.
Ik heb op mijn achttiende in een Middellandse Zee-haven leren niets doen, jazeker, op terrassen, en ik ben nog steeds blij dat ik het kan. Wat is boeiender dan naar mensen kijken, en luisteren? Zijn andere bezigheden dan niet doelloos?
Prachtig onder woorden gebracht.
Niets moeten, niets hoeven, en onder het genot van een goed glas bier kijken naar hoe andere mensen gehaast door de stad rennen, heerlijk toch…