Een aantal jaren geleden was hier een verzuchting van mij te lezen over de suffigheid en nuffigheid waarmee het Bonnefantenmuseum in Maastricht zich presenteerde en participeerde in het Limburgse culturele leven. Er ging niets van uit, laat staan dat het de lead nam en de richting wees in de ontwikkeling van een spannend kunstklimaat in de provincie Limburg en haar hoofdstad Maastricht. Het was er, bestond en volgde, luidde mijn klacht. En dat dat zijn effecten had op de bezoekersaantallen, behoefde ook geen betoog en zag ik gisteren ook weer met eigen ogen. Want hoewel daar in dat schitterende museum nu een verlichte en onderzoekende geest in de persoon van Stijn Huijts sinds kort de scepter zwaait, vindt die zo gewenste ommezwaai in aantallen bezoekers natuurlijk niet zo snel plaats. Een koerswijziging van een museum is wat dat aangaat net zo snel zichtbaar als dat bij een oceaanstomer gebeurt. Maar dat er iets aan het veranderen is in het Bonnefantenmuseum, werd ik maar al te gewaar toen ik dat na zoveel tijd weer eens bezocht, nieuwsgierig gemaakt door het bijna-manifest ‘Beating around the bush’, wat in feite staat voor het tentoonstellingsprogramma waarmee het Bonnefantenmuseum in 2014 op onderzoekende wijze zijn collectie presenteert.
Wat zoveel inhoudt dat in vier episodes zowel de vaste waarden als de ‘stille reserve’ van haar collectie in een dialoog worden gebracht met nieuwe en voorgestelde aankopen. De eerste episode is aan mij voorbijgegaan, waardoor ik in deel twee instapte. Wat me geenszins het gevoel gaf dat ik een wezenlijk stuk had gemist gezien het overweldigende karakter van deze expositie, waarin eigentijdse en vooral non – figuratieve kunst in al haar facetten werd getoond. Met schilderijen van Rebecca Morris, René Daniels, Lei Molin, Sol Lewitt, Richard Serra en Ien Lucas en installaties van Mark Manders, Tony Cragg, Pierre Huyghe en Lara Schnitger en als waarachtig hoogtepunt een volledig in hout nagebouwd “Naaiatelier” van Istvan Csakany. Bijeen genomen dus een overzichtstentoonstelling die toch een rondgang van ruim twee uur vergde, waarbij je nog altijd niet het gevoel had al het werk uitputtend te hebben bekeken en ondergaan. Maar dat het mij weer het goede gevoel bezorgde en dat ik mij opnieuw thuis bevond in het Bonnefanten, dat staat wel vast. Alleen jammer blijft het dat de stilte alle zalen nog zo pijnlijk vulde, hoewel ik het vertrouwen heb dat de nieuwe wind van Stijn Huijts daar bepaald verandering in zal brengen. Want dit museum is veel en veel meer belangstelling waard.
robschimmert 
Het ligt daar gewoon niet goed en is slecht bereikbaar.